Hz. Ömer (r.a.) hilafeti döneminde Medine'de geceleyin karakol gezer, asayişsizlik ve benzeri şeyler olup olmadığı hususunda halkı kontrol ederdi. Yine bir gece Medine sokaklarında dolaşırken bir evde şarkı söylenip naralar atıldığını işitti. Adamı suçüstü yakalamak için hemen duvardan aşıp içeri girdi, baktı ki içeride bir adam, yanında bir kadın, bir de şarap kabı var. O gür sesiyle adama seslendi: 
“- Ey Allah'ın düşmanı! Sen böyle günah işleyeceksin de Allah seni örtecek mi sandın? “ dedi. Adam sakin bir şekilde Hz. Ömer’e şöyle cevap verdi: 
“- Sen de acele etme, ey Müminlerin Emiri! Ben bir günah işledim ise, sen üç konuda günah işledin: 
a- Allah Teala “Lâ tecessesû: insanların kusurlarını, gizli hallerini araştırmayınız." (Hucurât, 59/12) buyuruyor, sen bu emre uymadın, benim gizli durumumu araştırdın, 
b- Allah Teala “Ve’tü’l-büyûte min ebvâbihâ: Evlere kapılarından giriniz." (Bakara, 2/189) buyuruyor, sen duvardan aşıp evime girdin,
c- Allah Teâlâ kendi evinizden başka bir eve girmek istediğiniz zaman izin isteyip selâm vermeden girmeyiniz”, buyuruyor, sen izinsiz girdin” (Nur, 24/27) dedi. 

Hz. Ömer (r.a.) baktı, adam suçlu ama kendisi gerçekten ondan daha suçlu. Suçunu anladı ve adamı cezalandırmaktan vazgeçti. Vazgeçmekle de kalmadı, adamdan af diledi. Adama hitaben: 
“- Şimdi ben sizi affedersem, siz de beni affeder misiniz?” dedi. Adam da Müminlerin Emiri Hz. Ömer’in bu adaleti ve suçlu olduğunu kabul etmesi karşısında: 
“- Evet affederim” dedi. Hz. Ömer böylece onu bıraktı. (Elmalılı, Hak Dini Kur’an Dili, VII, 208)