Bakara Suresi’nin 197. ayetinde: 
“Hacca giderken yanınıza azığınızı da alın, başka-larına yük olmayın, takva azığını da ihmal etmeyin ve bilin ki, azığın en hayırlısı takvadır.” buyrulmuştur.

Ayetin iniş sebebi hakkında, sahabe içerisinde Kur’an ve tefsiri bilgisiyle temayüz eden Abdullah b. Abbas şöyle diyor: 
"Yemen halkı hacca giderken azık almıyor ve: "Biz, Allah'a tevekkül eden kullarız." diyorlardı. Fakat Mekke'ye geldikleri zaman da insanlardan dile-niyorlardı. İşte bunun üzerine Allah teala bu âyeti indirdi.” 

Öyle anlaşılıyor ki Yemen halkı hacca giderken azık almamayı te-vekkül ve takvanın gereği kabul ediyorlardı. ayet-i kerime onların bu yanlış inanç ve uygulamalarını düzeltiyor, asıl takva ve tevekküle ters düşenin azık almamak olduğunu belirtiyor.

Ayetteki “azığın en hayırlısı takvadır.” İfadesi iki şekilde tercüme edilmiştir:
a- Azığın en hayırlısı dilencilik yapıp başkalarından istemekten kaçınmaktır.
b- Azığınızı alın ama ahretiniz için takva azığınızı da ihmal etmeyin.

İnsanın sefere çıkarken yiyeceğini, içeceğini ve zaruri ihtiyaçlarını beraberinde alması tevekküle de takvaya da ters düşmez. Tam aksine azığını almayıp da insanlara yük olması, onlardan dilenmesi tevekkül ve takvaya ters düşer.

عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ قُرَّةَ، أَنَّ عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ لَقِيَ نَاسًا مِنْ أَهْلِ الْيَمَنِ ، فَقَالَ مَنْ أَنْتُمْ ؟ قَالُوا : نَحْنُ الْمُتَوَكِّلُونَ ، قَالَ بَلْ أَنْتُمُ الْمُتَّكِلُونَ ، إِنَّمَا الْمُتَوَكِّلُ الَّذِي يُلْقِي حَبَّهُ فِي الأَرْضِ ، وَيَتَوَكَّلُ عَلَى اللَّهِ.
Nitekim Hz. Ömer (r.a.) Yemen halkından bir grup insanla karşılaşmıştı. Onlara:
“- Siz kimsiniz, ne ile geçiniyorsunuz?” diye sordu. Onlar da:
“- Biz mütevekkilleriz yani tevekkül edenleriz” dediler.
Bunun üzerine Hz. Ömer (r.a.) onlara kızdı ve: 
“- Hayır, siz tevekkül edenler değil, teekkül edenlersiniz, yani çalışmadan hazır yiyicilersiniz. Gerçekten tevekkül edenler, önce tohumu tarlaya atan yani yapması gerekeni yapan sonra Allah’a güvenip dayanandır.” dedi. 

Dinimizde tevekkül vardır, insanın, yapabileceği şeyleri yaptıktan sonra Allah’a güvenip dayanması onun imanının gereğidir.