İnsan çalışır, çabalar, kazanır ama kazancının pek azını kendisi yer. Hak vâki' olup da dünya denen bu misafirhaneden göç vakti gelince, tükettiğinden belki kat kat fazlasını çocuklarına (vârislerine) bırakır ve gider. Bu kınanacak bir durum değildir elbette.. Hz. Peygamber (sav)'in buyurduğu üzere bir insanın çocuklarını zengin bırakması, onları başkalarına el açar vaziyette bırakmasından daha hayırlıdır. (Buhârî, Cenâiz, 37; Ebu Dâvut, Vesâyâ, 2) Fakat çocuklara maddi zenginlik bırakmak, onlar için başlıbaşına bir iyilik olmayabilir. Çocuklara bırakılanın onlar için hayır olması, onların nasıl bırakıldığına bağlıdır. Zenginlikten önce, gerçekte zenginliğin ve fakirliğin ne olduğunu idrak edecek çocuklar bırakmak gerekir.

İnsanın son yolculuğunda geride bırakacağı en değerli eserlerinden biri, hiç şüphesiz çocukları olacaktır. Nitekim kişinin amel defterinin kapanmasına mani olacak şey de mirastan ziyade vârislerdir. Bir ömürlük çabayla elde edilen malın, hayırsız vârislerin elinde bir gecede heba olabileceği gözardı edilmemelidir. Heba olmasa bile doyumsuz vârislerin nefsî arzularını tatmin yolunda har vurup harman savurmaları, kısa sürede, o mirası devam eden bir menfaat kaynağı olmaktan çıkaracaktır.

Konu insanın ihtiyaç ve arzularıysa, unutulmamalıdır ki bunun karşılığı, dünyanın bütün servetinden daha fazlasını gerektirecektir. İnsan, ihtiraslı bir varlıktır. Hep daha fazlasını ister. Hz. Peygamber (sav)'in ifadesiyle "İnsanoğlunun iki vadi dolusu malı olsa, bir üçüncüsünü de ister. İnsanoğlunun karnını topraktan başka bir şey doyurmaz..." (Buhari, Rikak, 10) Bu ihtiras karşısında, ancak emanet bilinci ve kanaat idraki gibi temel İslâmî değerlerle mücehhez kişiler galip gelebilir. Böyle değerlerden yoksun vârisler için dünyanın hiçbir zenginliği, miras olarak kifayet etmeyecektir. Dünya bir kanaat yurdudur. Mutmain olunacak yer cennettir. Ahiret yurdunun ebedîliği (sonsuzluğu) bunun içindir.

Bu nedenle ebeveynin önemli bir sorumluluğu, çocukları için maddi zenginlikle birlikte (hatta daha öncelikli olarak) tükenmez bir miras bırakmaya çalışmak olmalıdır. O mirasın ne olduğunu ise Hz. Peygamber (sav) şöyle ifade etmiştir: "Hiçbir baba (ebeveyn), çocuklarına güzel ahlaktan daha büyük bir miras bırakamaz." Bir başka hadis-i şerifinde "İslam, güzel ahlâktır" buyurması da en büyük mirasın İslam'ın ta kendisi olduğunu göstermektedir.. İslam ahlâkı, insanın çocuklarına bırakacağı en büyük mirastır.

Maddî olanın tükenecek olmasına karşın güzel ahlâk (İslam'ın hayat veren ilkeleri), işlendikçe artan ve bereketlenen bir mirastır. Aynı zamanda maddî zenginliğin de teminatı sayılır. Güzel ahlâklı vârislerin elindeki zenginliğin, mûrisin amel defterini iyilik bakımından zenginleştirmeye devam edecek olması da cabası. Nitekim İslam'ın hayat ölçüleriyle terbiye edilmiş (eğitilmiş/yetiştirilmiş) her çocuk, hem en büyük mirasın vârisi, hem de mûrisin emeğinin daimî meyvesi olmuş demektir. Güzel ahlâklı hiçbir çocuk, maddî servet içerisinde yüzen çocuklardan daha talihsiz sayılmaz. Esasen kuşandığı değerler bakımından onurlu ve şerefli bir hayata edep ve ahlâk fukarası zenginlerden daha yakındır. Çünkü ahlâklı bir insanın fakirliği, ahlâksız bir insanın zenginliğinden her halükârda daha iyidir.

Allah, bizleri en güzel mirasın vârisleri ve mûrisleri eylesin. Bizi ve çocuklarımızı fıtraten güzel kıldığı gibi ahlâken de güzel olanlardan eylesin..