Kültürümüzün en gereksiz sorularından birinin "Büyüyünce ne olacaksın?" sorusu olduğunu düşünüyorum.

Olduğumuz hâlin kıymetini unutturan bir soru. Olduğuna pişman eden çoğu kez.

Bu soru, hep bir "şey" olma telaşına sürükledi nicelerini. O mu olsam, bu mu olsam, şu mu olsam? En muteber "olmak" nedir ki acep?

Ne hayal kırıklıkları yaşatmıştır bu soru. "Olacağım" diye olmadık yollara sürüklemiştir birçoğunu...

Koca koca koltuklarda oturan nicelerini bilirim, daha büyüklerine kurulma çırpınışlarından bîtâb...

Hep bu sorudan olacak ki, hiçbirimiz olduğumuz yerden memnun olamadık. Daima bir "olacak" arzusuyla yaşarken "olan"ı görmez olduk; ânı kaçırdık elimizden.

Bu soruyu duyduğumda onlarca meslek karcaşırdı zihnimde, acaba ne olsam diye.

Oysa vardım zaten. Ama kimse "var" olduğumu görmedi. Bilmedi hiç, bildirmedi, çocukluğun da değerli olduğunu. Olmak için illa büyümek gerekir sanıyordu birçoğu. 

Mesele "ne" olmak mıdır yoksa "nerede" olmak mı?

Kıymetli büyüklerim!

Sorduğunuzda verdiğim cevapların hepsini unutun. Henüz buldum gerçek en muteber cevabı.

Olmak yolculuğunun güzergâhı âyan oldu artık. Başka yol çıkmaz oraya...

"Hayat bir yoldur. Yaşamak, yolda olmak.."

Olmalık bir şey varsa hakikat, o da budur ancak.

Hz. Âdem'le başladı bu yol...

Oğullarından uyanlar da oldu, uymayanlar da. Yolda yorulanlar da oldu, yolu yoranlar da...

Fakat o, hep yolunda oldu. Açtığı yolda... Yürüdü ve yılmadı.

İşte, "olmak" yolculuğunun güzergâhı...

Mademki ebediyyet yolunun yolcusuyuz.

O halde "Son Peygamber Kılavuz!"

Güzergâhta isen ne âlâ!

Değilsen?

Hadi! Çık yola... 

Yolu yorma!

Yorul!

Önce Âdem ol! 

Âdem* ol ki adem* olmayasın...

_____________________________________
*Âdemiyet: İnsanlık, adamlık.
*Ademiyet: Yokluk, hiçlik.