İslam, sadece teorik çerçevede anlaşılması gereken bir din değildir. İslam, dünyanın ihtiyacı olan huzur ve sükûnetin kodlarını barındıran yegâne dindir. 

İslam'ın mukaddes kitabı Kur'an ise, -özellikle günümüzdeki akademik çevrelerin âdeti olduğu üzere- sadece filolojik, etimolojik ya da hermenötik araştırmaların nesnesi olamaz. Bilakis Kuran, adına sünnet dediğimiz yaşam biçiminin teorik çerçevesini belirleyen mahfûz ilahî bir kitaptır. 

Kur'an, bir iman ve hayat kitabıdır. İnanırsınız ve yaşarsınız. Tıpkı Hz. Peygamberin yaptığı gibi... Bu sebeple "sünnet, Kur'an'da ortaya konulan huzur ve sükûnet ilkelerinin tescil, teyid ve tecrübe edilmiş pratiğidir" deriz. Bugün İslâm'ı yaşamak, esasen sünnet-i nebevînin tarafımıza (konum ve seviyemize) yansıyan yönüyle tekerrüründen ibarettir. Ötesi bid'attir.

Kuran, Hz. Muhammed (sav) vasıtasıyla Allah'ın tüm insanlara ilettiği hayat nizamının menşeidir. Sünnet ise, Allah'ın insanlar için elçisine yüklediği örneklik misyonunun genel adıdır. Ki bu misyon, çerçevesi Kuran'la çizilen hayat tasavvurunun beşerî planda gerçeklik bulmuş halidir. En kısa ifadesiyle Kur'an, Mushaf'ta yer alan vahiy; sünnet ise, Kur'an'ı da içine alan bir yaşama tarzıdır. Bu tarzı benimsemek ise, mensupları için İslam'ın bir farzıdır. 

Sünneti Kur'an'dan ayrı bir şey sayarak mesaimizi sadece Kuran'ı anlamaya teksif etmekle elde edeceğimiz şey, aslında İslam değil, Kur'an'ın muhtemel anlam veçhelerinden idrak kapasitemize yansıyan kısmı olacaktır.

Kur'an İslam'ı diye nitelenen bu indirgemeci yaklaşımın açtığı yol, insanları seküler bir hayat anlayışına kadar sürüklemektedir. Bu yaklaşım, Allah'ın varlığını kabul edip dini, kitabı, peygamberi ve ahireti inkâr eden sapkınlığın altında yatan şuursuzluğun da sebebidir.

Sünnetin, etken olmadığı bir hayat tasavvurunun, bizi keyfî ve ilkesiz bir din anlayışına sürükleyeceği gün gibi aşikâr. Sünnet dediğimiz şey, yaşanmış ve yaşanılası İslam'dır. Sünnet olmadan ümmet olmaz. İşte bu yüzden İslam'a yönelik saldırılar hep sünnet (ve sünnetin önemli bir taşıyıcısı olan hadisler) üzerinden yapılmaktadır.

Nakil vasıfları üzerinden hadislerin itibarsızlaştırıldığı bir din anlayışında Kur'an'ın itibar görmesi düşünülemez bile. Zira Kur'an'ı günümüze ulaştıranlar, sünneti bize nakledenlerden başkaları değildir. Kur'an ve sünnet, biri diğerine tercih edilecek ayrı şeyler değildir. İslam'ın birbirinden ayrılmaz altı temel inanç esaslarından biri kitaba diğeri ise peygambere inanmaktır. Bunlardan birinin diğerine tercih edilmesiyle hayat nizamının kör/topal kalacağını bilmek/anlamak için müneccim olmaya gerek yoktur.

Kur'an'ın ne dediğini Hz. Peygamberden veya ilk muhatapların anlayışından soyutladığımız zaman kimin anlayışına ve hatta kimin hangi anlayışına göre yaşayacağız İslam'ı? Her şey bir yana, sırf bu sorunun cevabında ittifak edecek kaç kişi bulabiliriz?

Böyle bir durumda ortaya çıkacak olan şey, kaos ve kargaşadan başka bir şey olmayacaktır. Bireysel mülahazalar, devasa fikrî ayrılıklar ve ümmet şuurundan yoksun milyonlarca din anlayışı... Neticede İslam'ı sadece vicdanlara hapseden ve hatta modern dünyada yaşanamayacak bir din olduğuna ikna olan kitleler... 

Oysa bizler, Kur'an'ı anlamakla ve sünneti yaşamakla sorumlu insanlarız.. 

Meselenin hal yöntemi ise benimsenecek hayatın, Kur'an'ın ahkâmı ile örtüşmesini (Kur'an'a intibak) ve Hz. Peygamberin risalet şahsiyetinin örnek alınmasını (sünnete ittiba') gerektirir. Burada bile aslolan peygamberin örnekliğidir ki hayatın Kur'an'a uygunluğunun yegâne mikyası da peygamberdir.

İnsanlık tarihi boyunca kendilerine kitap verilmeyen nice peygamberler olduğu halde, bir peygamberi olmayan hiçbir kitap gönderilmemesi, her şeyi açıklamıyor mu zaten?

En doğrusunu Allah bilir.