“Rabbin meleklere: Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım, demişti ya…”[1]

Yeryüzünde halife olmak, onu imar etmek, oranın imarı ile memur olmaktır. Dünyayı imar edecek, cennete layık bir varlıktır insan.

(Eğer bunu yapmazsa) onu aşağılık, sürüngenlerden bile daha aşağı bir varlığa çevireceğim.[2] O İnsan olduğunu hiç unutmayacak. O ne melek olabilir ne de hayvanlarla yarışır. O insandır. Hata yapar ama hatada ısrar etmez. Onun görevi imar etmektir, ihmal değil. Eğer imar etmezse ihmal eder.

İnsan çoğu zaman yanılır; Allah ona fazlalığı infak etmeyi emreder (afv)[3], o ise biriktirmeyi tercih eder. İhtiyacından çok fazlasını biriktirmeyi sever.  Çoğu zaman biriktirmeyi imar zanneder. Oysa biriktirmek, toplamak, yığın yapmak sürüngenlerin işiydi; Paylaşmak, dağıtmak, sevindirmek, hediye etmek ise halifenin, yani insanın. Tüketemeyeceğini toplamak, topladığını paylaşmamak, giyemeyeceğini almak, ona imrenmek insana yakışmazdı.

İnsana yakışan paylaşmaktır, temiz olmaktır, temizlemektir, pak olmaktır. Onun için İnsan imar eder. Eğer imar etmezse ihmal eder. İhmal eden; isyan eder. Biriktirir helal- haram demeden, sınır gözetmeden. Biriktirdikçe kaybeder.

Devletten geleni, milletten geleni, her şeyi tıpkı karınca gibi toplar. Basit ücretlere bile tamah eder. Tamahkârlığını saklamak için “hakkım canım, almayayım mı?” der. Çünkü onu tamah kuşatmıştır. O tamahkârlığı öyle bir kutsamıştır ki beş vakit namaza davet ettiği halde, sadaka ve zekât vermeyi ihmal eder, onu başkalarının işi sanır.

Kendi hastalığının farkında bile değildir. Zekât vermemekten, sadakasızlıktan kaynaklanan hastalığı, daha fazla dua ederek,  daha fazla namaz kılarak bastırabileceğini sanır ama olmaz. Zira mide ilacı ile göz hastalığını tedavi etmek ne kadar mantıksızsa, cimrilik hastalığını namazla tedavi etmek de o kadar mantıksızlıktır.

İnsan mutsuzdur, çünkü hastadır. Hastadır, çünkü ihmal etmiştir. İhmal etmiştir, çünkü yanılmıştır. Yanılmıştır, çünkü kendine yontmayı maharet zannetmiştir.

Onun görevi toplamak, yığmak değil “komşusu aç iken, tok yatmamaktır.”

Onun ümmeti olduğunu söylediği Peygamberi; “Bu buttan başka kurban etinin tamamını dağıttım” diyen Hz. Aişe annemize “ desene Aişe, bu buttan başka hepsi bize kaldı”[4] derken, o biriktirdiğinin kendine kaldığını sanmaktadır.

İhmal eden insan budur işte. O ihmal etmeyi imar sanır. O hep işine gelen ayeti okur. Allah: “Elinizi büsbütün de salmayın[5] demektedir” der ama aynı ayetin diğer kısmı olan “eli sıkı olma…”[6] emrini görmezden gelir.

O camiye yardım edin, cenneti kazanın diye başkalarına tavsiye ettiği halde kendi nefsini unutur.[7] Elini cebine atmaz. Elini cebine atmadan cennete gidebileceğine inanacak kadar gafildir. Çünkü o tamahkârlık hastalığına gark olmuştur. Onun için şeytan devreye girer ve kulağına “sen ilminle hizmet ediyorsun zaten” diyerek fısıldar.

Onlar, Kur’an eğitimi için adım atmazken, maaş söz konusu olunca, çoluk çocuk ailecek seferber olurlar. “Hem dünyasını hem de ahretini kurtarsın” diye de teselli ederler kendilerini.

Onlar, her adımlarını hizmet sanır ama her adımlarının hezimet olduğunu bilmezler.

Onlar, ücretsiz adım atmazken, bir karşılık da Allah’tan bekleyecek kadar tamahkârdır.

O, imarla ihmali, tasarrufla cimriliği, israfla infakı, sevmekle hırpalamayı, aşkla katli, hizmetle hezimeti birbirine karıştırmıştır. Zira o bencildir, beni merkeze koymuştur bir kere

O, hastadır ama mide ilacı ile gözü tedavi etmeye çalışmaktadır.

O, kendine yontmayı maharet sanır ama herkesin keserinin kendine yontabileceğini anlayamayacak kadar ahmaktır.

O bencildir, acelecidir, sabırsızdır, tamahkârdır, cimridir.

Ve o ihmali imar sanır…