Yüce Rabbimiz Âl-i İmran Suresi’nin 169-170’inci ayetinde: 

“Allah yolunda öldürülenleri, sakın ölüler zannetmeyin. Bilakis onlar diridirler, Rableri katından rızıklandırılmaktadırlar.

Allah’ın, kendilerine lütfundan vermiş olduğu şehitlik mertebesinden dolayı sevinç içindedirler. Geride kalıp şehit olarak henüz kendilerine yetişemeyenlere de, kendileri için bir korku ve üzüntü olmadığını müjdelerler.” buyurmuştur.

Âyet-i Kerimelerden öğreniyoruz ki; 

Allah yolunda şehit düşenlere ölü denilmez, şehit denir. 

“Şehîd, “şahit olan, hazır bulunan” demektir. Ölüp yok olan, kaybolup giden (gâib) değil, hayatta olan, tabir caizse ölümsüzleşendir.” (Hadislerle İslam, IV, 521)  

Zira ölü olan kimse bir şey hissetmez.

Herhangi bir şeyden lezzet almaz.

Daimi nimet içerisinde bulunmaz. 

Rızıklandırılmaz.
Bu vasıflar ölülerin değil, hep dirilere mahsus özelliklerdir. Onun için şehîdler diridirler, Cennette istedikleri yerde dolaşırlar, istedikleri nimetlerinden yararlanırlar. 

Zaten şehid’in bir manası da “hayy”/diri demektir. Çünkü o, Rabbi katında diridir. (Lisanü’l-Arab, I, 2109). 

Allah yolunda öldürülenlere şehîd denilmesinin sebebi;

Allah ve meleklerin onların cennete gireceklerine şahitlik ettikleri için, 

Veya hakikatte ölmüş olmayıp hayatta bulunduklarına şahitlik edilmiş olmalarından dolayıdır.

Şeddâd b. Hâdî (r.a.) anlatıyor: 

“Bir gün bedevînin biri Hz. Peygamber’e geldi. Kelime-i şehâdet getirerek Müslüman oldu. Sonra yurdunu terk edip Medine’ye yerleşti ve çobanlık yaparak geçimini kazanmaya başladı. Resûlullah (sav), ashâbından birini bu kişiyle ilgilenmesi için görevlendirdi. O günlerde bir savaş olmuştu ve Hz. Peygamber düşmandan alınan ganimetleri taksim ediyordu. O kimseye de hissesini gönderdi. Ashâb kendisine hissesine düşen ganimeti verince onlara bunun ne olduğunu sordu. Onlar da, “Peygamber’in (sav) sana ayırdığı hissedir.” dediler. O, hissesine düşen ganimeti Peygamber’e (sav) getirdi ve bunun ne olduğunu ona da sordu. O esnada orada bulunan sahâbîler de Efendimizle bu kişinin arasında geçen konuşmayı dinliyorlardı. 

Resûlullah (sav), 

“- Bunu senin için ayırdım.” buyurdu. Adam, 

“- Ben sana ganimet elde etmek için değil -eliyle boğazını göstererek- şuramdan ok ile vurulup ölmek ve cennete girmek için uydum.” dedi. Resûlullah (sav), 

“- Eğer gerçekten doğru söylüyorsan ve Allah’a verdiğin sözü tutarsan Allah da sana istediğini verecektir.” buyurdu. 

Bu kişi, yapılan bir savaşta tam da işaret ettiği yerden okla vurularak şehîd oldu. Sahâbîler onu bu hâlde Resûlullah’a (sav) getirdiler. Allah Resûlü, 

“- Bu, o adam mı?” diye sordu. 

“- Evet.” dediler. Resûlullah (sav), 

“- O, Allah’a verdiği sözü tutmuş, Allah da ona dilediğini vermiş.” buyurdu. Sonra onu kendi cübbesi ile kefenledi ve önüne koyarak namazını kıldı. Ardından ona şöyle dua etti: “Allah’ım! Bu kulun senin yolunda hicret ederek şehîd oldu. Ben de buna şahidim.” (Nesâî, Cenâiz, 61; Hadislerle İslam, IV, 421)

Herkes şehîd olamaz. Şehitlik cesaret ister, ihlas ister, samimiyet ister, Allah, Peygamber sevgisi ister, din, vatan ve millet sevgisi ister.