İmam Şafii Hazretleri divanında:
“Mihanü’z-zemâni kesîratün lâ tenkadî
Ve sürûruhû ye’tîke ke’l-e’yâdi"
"Dünyanın mihneti meşakkati çoktur, tükenip bitmez. Sevinci ise bayramlar gibidir, senede ancak iki kere gelir.” diyerek dünyanın mihnet, meşakkat, bela ve zorluklarla dolu olduğunu belirtmiştir.

İlim şehrinin kapısı Hz. Ali de (r.a.):
“Zevâyâ’d-dünyâ meşhûnetün bi’r-Razâyâ
El-Berâyâ ehdâfü’l-belâyâ"
"Dünyanın her yeri musibet ve belalarla doludur, İnsanlar
da belaların hedefidir.”

Onun için ‘lâ râhate fid-dünyâ / dünyada rahat yoktur, dünya rahat yeri değildir, denilmiştir. Son dönem mütefekkir, edib, şair ve yazarlarından Ferit Kam bir dörtlüğünde “dünyada rahat yoktur” sözünü açıklar mahiyette manzum olarak şöyle demiştir:
“İman ile eyle nazar,
Dünya elem dünyasıdır,
Dünyada rahat istemek 
Divaneler hülyasıdır.”

Bir atasözümüzde “dertsiz kul olmaz” denilmiştir. Dünyada mutlaka herkesin bir derdi, bir sıkıntısı vardır. Ancak iki durumda; ya ölü olmak, ya da deli olmak durumunda dertsiz olunabilir. Onun için “dertsiz baş mezarda gerek” denilmiştir. 

Tanzimat devri ünlü şairlerinden devlet ve fikir adamı Ziya Paşa bir kıt’asında bu hususu şöyle dile getirmiştir:
Yâ Rab ne eksilirdi deryâ-yı izzetinden
Peymâne-yi vücûda zehr-âb dolmasaydı
Âzâde-ser olurdum âsîb-i derd ü gamdan
Yâ dehre gelmeseydim yâ aklım olmasaydı. 

Hz. Ali de (r.a.): “el-âkılu mehmûmün mağmûmun / Akıllı kimse dertli ve hüzünlüdür.” demiştir. 

Ferid Kam da bu hususu şöyle ifade etmiştir:
“Herkesin bir derdi vardır yoklasan vicdanını
Vermemişler kimseye âzâdelik fermanını.”

Demek ki yoklansa mutlaka herkesin bir derdinin olduğu görülür, hiç kimseye dertten, gamdan, kederden beri olma fermanı verilmemiştir. Hatta en neşeli, en gamsız görünen kimselerin bile derdinin, sıkıntısının olduğu bilinmektedir. Onun için bir atasözümüzde: “Değirmene vardım derdimi yanmaya, değirmen başladı, tıngır mıngır dönmeye.” denilmiştir ki mübalağa sanatı yoluyla değirmen gibi cansız varlıklara varıncaya kadar herkesin ve her şeyin gamdan, kederden ârî olmadığı ifade edilmiştir. 

Konu hülasa edilecek olursa Ziya Paşa’nın manzum olarak ifade etmiş olduğu şu neticeye varılır:
Her âkile bir derd bu âlemde mukarrer
Rahat yaşamış var mı gürûh-ı ukalâdan.

Akıllı olup da bu dünyada gamsız, kedersiz, rahat yaşamış kimse düşünülemez. Herkesin mutlaka bir gamı, kederi vardır. Kendisinin yoksa yakınlarının vardır, etrafındakilerin vardır. İslam âleminde veya dünyanın şurasında burasında zulme uğrayıp evlerini barklarını terk edenler, yetersiz sağlık hizmeti götürülemediğinden veya açlıktan ölenler vardır. Aklı başında olan sıradan bir kimse bütün bunlara bigâne kalıp rahat içerisinde yaşayabilir mi? Elbette yaşayamaz. Müslüman ise asla rahat içerisinde yaşayamaz. O, Sevgili Peygamberimizin: “Men esbaha lâ yehtemmü’l-müslimîne fe leyse minhüm: Müslümanların dertlerini, kederlerini kendisine dert edinmeyen onlardan değildir” hadis-i şerifini ve anlamını pekiyi bilir. 

Mümin hem diğer insanların derdini kendine dert edinir, hem de bizzat kendi başına gelen bela ve musibetleri abartmaz, halinden şikâyette bulunmaz, kabullenir. Bunun neticesinde görünüşte aleyhine gibi olan bu dert ve belalar onun lehine döner.