Hz. Ali, Peygamber Efendimizin amcası Ebû Talib’in oğludur. Hz. Hatice validemizden sonra ilk Müslüman olandır. Müslüman olduğu zaman on yaşında henüz çocuk idi. Hane-i saadette yetişmiş, daha sonra Peygamber Efendimizin ciğer paresi Hz. Fatıma validemizle nişanlanmıştı. Evlenmek için mehir vermesi gerekiyordu, fakat zırhından başka verecek bir şeyi yoktu.

Hz. Ali şecaat, cesaret ve kahramanlığıyla ün salmıştı. Muharebe meydanlarının aslanıydı. Varlığı Müslümanlara güç ve cesaret veriyor, düşmanlara korku salıyordu. İşte böyle bir kahraman müstakbel eşine mehir vermesi için zırhını satmak durumunda kalmıştı. Bir tarafta müstakbel eşi, diğer tarafta Zırhı… Ne yapacaktı!? Aslında yapılacak başka seçenek de yoktu, zırhını satmaya karar vermişti. Diğer sahabiler gibi Hz. Osman da Hz. Ali’nin zırhını saltığa çıkardığını duymuştu. 

Hz. Osman Kureyş’in en asil ailelerinden birine mensuptu. İlk müslümanlardandı. Peygamber efendimize iki kere damat olma şerefine nâil olmuş, bu sebeple kendisine ‘iki nur sahibi’ anlamında ‘Zinnûreyn’ denilmişti. Hz. Osman zengin ve şerefli bir kimse idi. Aynı zamanda çok cömertti. Malını Allah yolunda harcamaktan zevk alırdı.

İhtiyaçtan dolayı birinin malını satmak zorunda kalması durumunda insanlar şu dört durumdan birini sergilerler:

a- Bunu fırsat bilip değerinin altında satın almak ister, bunlara fırsat düşkünü kimselerdir, düşeni kaldırmazlar, bir tekme de kendileri vururlar.

b- Değerini vererek almak ister. Bu, normaldir, yaptığından dolayı kınanmaz. 

c- Değerinden fazla vererek almak ister. Bunlar erdemli ve faziletli kimselerdirler, az bulunurlar.

d- Hz. Osman’ın yaptığı gibi yapar.

Peki, Hz. Osman nasıl yapmış?
Hz. Osman, Hz. Ali’nin zırhını değerinin üstünde bir fiyatla satın almış, sonra da onu Hz. Ali’ye düğün hediyesi olarak vermiştir. Bunlar nadirattandır, pek az bulunmazlar, onun için kıymetlidirler. 

Hz. Ali, Hz. Osman’ın bu jesti karşısında kim bilir ne kadar sevinmiştir. 

Sadece Hz. Ali değil, buna Peygamber Efendimiz de çok sevinmiş, Hz. Osman’a dua etmiştir. 
Bu olay, Hz. Osman’ın cömertliği yanında onun gayet ince, hassas bir duyguya sahip olduğunu da ortaya koymaktadır.

İşte insan olmak böyle bir şey!

Şair aşağıdaki beytinde insanlığın makam, mevki, mal ve mülkle olmadığını, ancak kemal ile olduğunu gayet veciz bir şekilde şöyle belirtmiştir:

Ne câh iledir, ne mâl iledir
Beyim insanlık kemâl iledir.