Korku, korkanı tesiri altına almakla kalmaz, onun yularını da ele geçirir. Aslında korku, doğal bir duygu ve Allah'ın insana bir ikramıdır. Korku olmasaydı insan kendini koruma gereği duymaz, tedbir üretme ihtiyacı hissetmezdi. Akıl tedbir üretir. Aklî melekelerini kaybeden kişi korku mefhumunun ne oldugunu dahi bilemez. Bebekler de öyledir, korku nedir bilmezler.

Ne var ki her şeyin bir sınırı olduğu gibi korkunun da bir sınırı vardır. Haddini aşan zıddına döner. Kifayet miktarı korku, insanın emniyeti ile ilgili bir durumken, haddini aşınca büyük bir musibete dönüşüyor. Korkunun Allah'a hasredilmesi ile insanın korkulardan emin olması mümkündür. Korku duygusu başta olmak üzere duguları istismar etmeyecek olan Allah'tır. Allah, korkuyu teminat altına alırcasına buyurur ki; "Onlardan değil sadece benden korkun" (Al-i İmran, 175). Bu ifade, korkunun kontrol altına alınmasının ve korkuya karşı insanın özgürleştirilmesinin mümkün olabileceğini gösterir.

Korku, daha ziyade gelecekle ilgilidir, geçmişi içine almaz. Gelecek perspektifi olmayan fertler veya toplumlar, geçmişi aşırı yüceltme eğilimindedirler. Yaşadığı dönemi küçümseyip, karalamayı da geçmişe saygı olarak görürler. Bu eğilim, aslında sorumluluktan kaçmaktır. Üzerine düşeni yapmaya yanaşmayınca "bizden bir şey olmaz deyip" geçmişi kutsamaya kalkışır. Bir nevi bununla kendi beceriksizliğini meşrulaştırmak ister.

Tabii bu çarpık yaklaşım, insanda kapanmaz yaralar açar. Önce gelecek umudu sarsılır. Sonra var olan kabiliyetleri körelir. Korku ve endişe sarmalından kurtulamaz. Mahkûmu olduğu meskenet tünelinden bir türlü çıkamaz. Duygusunu, düşüncesini ve gelecek tasavvurunu kötürümleştirir.
"Şüphesiz: 'Rabbimiz Allah'tır.' deyip sonra dosdoğru bir istikamet tutturanlar (yok mu); onların üzerine melekler iner (ve der ki:) 'Korkmayın ve hüzne kapılmayın, size vadolunan cennetle sevinin.'" (Fussilet, 30). Ezcümle, korku tasavvurumuzu ıslah eden Kur'an, gelecek perspektifini kaybetmeyenlere ve istikamet üzere olanlara korku olmayacağını müjdeler.