Arınmak, temizlenmek bir bedel ister. Ancak Müslümanlar olarak, bir bedel ödemeye henüz hazır değiliz. Hakikati değil, gelişmişliği merkeze yerleştirdiğimiz zihin dünyamız, özenti aşamasından çıkmaya hazır değil. Aydını, entelektüeli, âlimi, mühendisi, doktoru, eğitimcisi ile sürekli gelişmişliği ya da geri kalmışlığı tartışıyoruz. Arınmak, hakikat arayışı, hakikati tüm dünyaya hâkim kılmak aklımızın ucundan bile geçmiyor. “İnsanlar arasından çıkarılmış en hayırlı ümmet olan Müslümanlar, maalesef hayra değil, zulme talipler. Arınmaya değil, hijyene talipler. Hem hadesten hem de necasetten arınmayı anlayacak bir zihin döngümüz de yok.

- Arınmaya talip olmayan toplum zalimdir. “Allah zalimlere doğru yolu göstermez,” ve de “zalimleri sevmez.”

Allah zalimlere gazabını gönderir. Günahla musibet arsında bir bağlantı olmadığını savunanlar, zımnen Allah’ın zulme müdahale etmediğini kabul etmiş olurlar. Fakat şunu ıskalamış oluyorlar “Allah’ın gazabı sadece içimizdeki zalimlere gelmez.” Dolayısıyla Allah, bir topluma gazabını gönderdiğinde o azap herkesi kapsar. Bunun iki sebebi vardır: birincisi; bu imtihanın bir gereğidir, zira eğer sadece zulmedenlere azap ederse imtihanın cilvesi kalmaz. İkincisi; zulmün olduğu her yerde zulme razı olan birileri vardır. İşte o birileri de zalimdir. “Ne zulm edin ne de zulme uğrayın” bu demektir.

- Arınmaya talip olmayan toplum, fıtrata (doğaya) aykırı davranır. Toplum derken küreselleşen dünyayı kastediyorum. Çünkü artık komün toplumlar kalmadı. Artık herkes dünyanın öbür ucundaki mahalli bir olaydan etkileniyor.

Bu dünya, fıtratı aşıyor. Örneğin; İnanmak fıtratın bir gereğidir ancak inançsızlık fıtrata aykırıdır. Bir insan –tahrif olmuş olsa bile- Yahudi, Hıristiyan ya da Budist olabilir, ancak bir insan inançsız olamaz. Çünkü bir insanın inançsız olması, her gün kendi fıtratı ile çelişmesi demektir. İşte yeni dünyamız inançsızlığı pompalıyor.

Bir insan karşı cinsine farklı duygular besleyebilir. Sapıklık olsa bile onunla zina edebilir. Ama bir insan kendi hemcinsine bu duyguları besliyorsa bu fıtrata aykırıdır. İnsanım diyenin, bunu kendine bile itiraf etmekten çekinmesi gerekir. Hadi başkasına itiraf etti, toplumdan çekinmesi gerekir. Bundan bile çekinmeyip kendi sapık duygularına hukukî zemin arayan aymazlar, fıtrata ve doğaya ihanet ederler, bu zulümdür. Fakat maalesef yeni dünyamız fıtratı aşan tüm bu sapıklıkları rahatça konuşabilir bir zemine geldi.

Kirlenmişliğin moda olduğu bir dünyaya fesadın “karadan ve denizden” geleceği kesin iken, bir Müslüman günahla müsibet arasında bir bağlantı olamayacağını söyleyemez. Hele “sünnetullahı”, zulme (kirlenmişliğe) kalkan yapamaz. Allah’ın sünneti, zulmün insan fıtratını değiştirmesine müsaade etmez. Ama sadece “zalime mühlet verir.” Bu mühlet de imtihanın bir gereğidir. Fakat gazap sadece zalime gelir anlayışı da doğru değildir. Allah’ın gazabı geldiğinde zulme boyun eğmişleri de bulur.

- Çocuklar öldürüldüğünde bile kılı kıpırdamayan “dilsiz şeytanların” lider olabildiği, alkışlanabildiği bir dünya musibete hazır olmalıdır.

Peki, musibet her geldiğinde zalimi adam eder mi? Zannetmiyorum.

Çünkü zalim toplum hidayeti bulamaz.

Tam bu noktada, insan olarak karar vermeliyiz; kirlerimizden mi arınmalıyız, yoksa virüslerimizden mi? Bence kirlerimizden arınmazsak virüsten kesinlikle arınamayız.

Dünyayı kirlerden arındırma vazifesi birinci olarak kendini arındırmış Müslüman bireyin, ondan sonra ise Müslüman toplumun vazifesidir. Ama ne yazık ki, biz bile –Müslümanlar olarak- buna talip değiliz.