Kıyamet senaryoları yazıp, dramatik sahneler kurma zamanı değildir. Felaket tellallığı yapıp, çıkar sağlama vakti hiç değildir. Kitap, sünnet ve bilimi akıl zemininde buluşturup parçalamadan, parçalanmadan, bölmeden, bölünmeden bütüncül bir okuma yapma zamanıdır. Akıl, bağ kurmak anlamına gelir. Musibetle hakikat arasında bağ kurmak ve musibeti hayra dönüştürmek mümince bir yaklaşımdır. Akıl zemininden uzaklaşarak yapılacak her okuma, dini hayata virüs bulaştıracaktır. İlahi boyutu ıskalamak ise insanı virüsün oluşturduğu yıkıcı etki altında ezilmeye mahkum edecektir.

Gün, ibret alıp ders çıkarma günüdür. Korkuyla ne musibetin üstesinden gelinir ne de insanlar Allah'a yaklaştırılabilir. İnsanı mahsur kaldığı korku tünelinden, ancak dinin ve bilimin rehberliği ile selamete, esenlik yurduna çıkarabiliriz. "Allah'ın rahmeti gazabını kuşatmıştır" (Riyazus Salihin, III, 97/142). Dini, sadece korku aracı olarak kullanma yolu, sağlıklı bir yol değildir.

"(Onlara) Göklerde ve yerde olanlar kimindir? diye sor. «Allah'ındır» de. O, merhamet etmeyi kendi zatına farz kıldı. Sizi, varlığında şüphe olmayan kıyamet gününde elbette toplayacaktır. Kendilerini ziyana sokanlar var ya işte onlar inanmazlar" (Enam, 12.). İnsan, epeydir durması gereken yeri terk etti. Sınırlarını zorlayarak fıtratı tahrip etti. İnsanın, doğanın, bitkinin, suyun havanın fıtratı ve bir ölçüsü vardı. 

"Göğü Allah yükseltti ve mîzanı (dengeyi) O koydu. Sakın dengeyi bozmayın" (Rahman, 7, 8).

İnsan, sözden anlamadı, ilahi yasaya başkaldırdı, haddi aşarak mizanı bozmaya yeltendi. Yine haddi aşarak fıtratla oynadı. Oysa insanı diğer türlerinden ayrıştıran en mühim yanı sorumlu bir varlık oluşuydu. Bu bilinç, olması gereken kıvamda muhafaza edilemedi ve kaybeden insan oldu. Çünkü kendi dünyasını karartacak işlere girişti. Zaten yorgun ve biçare olan ihtiyar dünyamızın solunum yolları tıkandı. Fakat onun adeta dinlenmeye dinginliğe ihtiyacı vardı. Had bilmez hukuk tanımaz insanı, evine tıkadı. Sokaklar, caddeler, sahiller bomboş kaldı. Tıpkı Nuh (as) döneminde insanlığın kirlettiği dünya top yekun gusül abdesti aldığı gibi. dünya bizi eve kapatarak solunum yollarını dezenfekte ediyor. Adeta kurum bağlamış nefes borularını açmaya çalışıyor.

Dünyamızın insana da sözü vardı adeta; "Yeter kendini heder ettiğin! Dur biraz, dinle! Bir nebze dinlen, bırak şu ihtirası, güç yarışını, kibirlenmeyi de biraz nefes al! Dinginliğe senin de ihtiyacın var" dedi. Öncelediğin şeylere bir göz at, bak ki öncelenmeyi ne kadar hak ediyorlar. Dön bir de ertelediğin ve ötelediğin şeylere bak! Sonra yeniden durumunu gözden geçir ve her şeyi olması gereken yere koyup koymadığına bir bak. Her şeyi olması gereken yere koy. Herkese ve her şeye ancak hak ettiği değeri ver. Çulu-çaputu, hazzı-ihtirası ve günahı-zulmü yüklenmenin, geçici olanı kalıcı olana tercih etmenin, vitrin kurup vitrin bozmanın boş hamallık olduğunu ve yorgunluktan başka bir şey getirmediğini gör. Yerlerini karıştırdığın altını altın, gümüşü gümüş, tenekeyi teneke rafına yeniden sınıflandır ve düzene koy.

Bütün bir dünyayı sarıp sarmalayan, kimseye nefes aldırmayan bu musibetin çığlığına kulak ver. Dünya dünya kadar, ahiret ahiret kadar değerlidir. Hak ettiğinden fazlası hırçınlaştırır. Değer bunalımına düşürür. İnsanın manevi dünyasını kötürümleştirir. İçine düştüğün durumu gör ve kusurunu itiraf et. Dön, tevbe et... İstiğfar ise bunlardan sonra gelir.

Şimdi insanlığın ortak düşmanı karşısında üzerimize düşen tedbirleri aldıktan sonra ellerimizi kaldırıp şu yakarışta bulunalım:
"Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz ve bize acımazsan mutlaka ziyan edenlerden oluruz" (Araf, 23).