Bugün yazıma rahmet peygamberi Hz. Muhammed Mustafa'nın (sas) yaşadığı bir ciğer yangını ile başlamak istiyorum. Allah Rasul'ünün biricik oğlu İbrahim hastalanmıştı. Rasulüllah yanına vardığında İbrahim'in bedeni tir tir titriyordu.

Minicik bir beden, can veriyordu. Rasulüllah'ın gözlerinden yaşlar dökülmeye başladı. Ağlaması karşısında "Sen de mi ya Rasülallah!" diye şaşkınlığını ifade edenlere, "Bu merhamettir." buyurdu. Bir yandan gözyaşları akıyor ve bir yandan da ölüm karşısında nasıl tavır almamız gerektiğini öğretiyordu: "Göz ağlar, kalp üzülür. Biz ise sadece Rabb'imizin razı olacağı sözü söyleriz."

Ömür dediğin ne ki? Bir çırpıda akıp gidiyor. Bir taraftan hayatın farklı alanlarında yeni durumlar ani gelişmeler yaşarken diğer taraftan, bize ayrılan yaşam süresi her geçen gün biraz daha tükeniyor. Ölüme her gün biraz daha yaklaşıyoruz. Attığımız her adımla mahşere doğru yol alıyoruz.

Hesap gününün, mizanın, cennetin ve cehennemin sahibine gıdım gıdım yaklaşıyoruz. 'Büyük vuslata beş kala' bir zaman çizgisindeyiz. Olacak olandan kimse müstağni değil; kanun, hepimiz için böyle işliyor. Peki, hiçbirimizin atlatamayacağı 'ölüm'ü ne kadar hatırlıyoruz? Hesaplaşma gününe ne kadar hazırız? Cenneti ne kadar arzuluyor; cehennemden ne kadar sakınıyoruz? Akıp giden dünya meşgaleleri arasında bütün bunları ne kadar gündemimizde tutabiliyoruz.

Rabbimiz tüm insanlığın meçhul istikbali olan hakikatlerle gündemimizi bakın nasıl belirliyor:"Her can ölümü tadacaktır. Denemek için sizi hayırla da şerle de imtihan ederiz. Sonunda bize geleceksiniz."

Peygamberimiz (sav), tüm insanlığı ikaz ederek buyurur ki; "Her kul öldüğü hal üzere diriltilir." Allah Resulü, bu ikazıyla ölümden ziyade, yaşanan hayata dikkat çekiyor: Hayatı hangi düzlemde yaşarsak yaşayalım bu dünyada oluşumuzun esaslı bir sebebi var. O da yaptığımız iş, her ne ise onu en iyi, en kaliteli, en doğru ve en ahlaklı biçimde yapmaktır. Kuran, bu kıvamda gerçekleştirilen her meşru fiili, Salih amel olarak isimlendiriyor.

Ahiret hayatımız, üretip ortaya çıkaracağımız, işte bu salih amele bağlı olarak şekillenecektir. Sonuç, bu alandaki kabiliyetimize göre tespit edilecek. Ya da kabiliyetsizliğimize göre... İşin sonunda kurtuluş da var iflas da.

Bir seferinde Allah Rasulü, "Müflis kimdir?" diye bir soru yöneltir. Çevresinde olanlar; "Parası ve malı olmayandır." şeklinde karşılık verirler. Bakın Allah Rasulü, gerçek müflisi nasıl açıklıyor. Tam bu noktada sözü sözlerin sultanına bırakıp biz usulca aradan çekilelim:

"Şüphesiz ki ümmetimin müflisi; kıyamet günü namaz, oruç ve zekât sevabıyla gelip fakat şuna sövmüş, buna zina isnat ve iftirası yapmış, şunun malını yemiş, bunun kanını dökmüş ve şunu dövmüş olarak Allah'ın huzuruna gelir. Bundan dolayı onun sevaplarından falanca ve filanca kimselere alınıp verilir. Eğer üzerindeki borç ödenmeden önce sevapları tükenirse haksızlık ettiği o kimselerin günahlarından da alınarak o kimseye yükletilir. Sonra da o kimse cehenneme atılır. İşte gerçekten iflas eden, bu kimsedir."