TEKVİR SURESİ

إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ:وَإِذَا النُّجُومُ انكَدَرَتْ:وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ:وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ:وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ:وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ:وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ: وَإِذَاالْمَوْؤُودَةُ سُئِلَتْ:بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ:وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ:وَإِذَا السَّمَاء كُشِطَتْ:وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ:وَإِذَا الْجَنَّةُأُزْلِفَتْ:عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا أَحْضَرَتْ:

       1-) “Güneş dürüldüğü zaman,”

       2-) “Yıldızlar kararıp dağıldığı zaman,”

       3-) “Dağlar sökülüp dağıldığı zaman,”

       4-) “Gebeliğinin onuncu ayındaki develer kendi haline bırakıldığı zaman,”

       5-) “Yabani hayvanlar bir araya toplandığı zaman,”

       6-) “Denizler kaynatıldığı zaman,”

       7-) “Nefisler çiftleştiği zaman,”

       8-) “Ve sorulduğu zaman o diri diri toprağa gömülen kıza;”

       9-) “Hangi suçtan ötürü gömüldü? Diye,”

     10-) “Siciller açılıp yayıldığı zaman,”

     11-) “Gök kubbe yıkıldığı zaman,”

     12-) “Cehennem kızıştırıldığı zaman,”

     13-) “Cennet yaklaştırıldığı zaman,”

     14-) “Herkes ne getirdiğini öğrenecektir.”

     İşte bu, alışılagelen her şeyin bütünü ile değişiminin sergilenmesidir. Varlığı kuşatan kapsamlı alt üst oluşun tablosudur. Bu değişim gökteki ve yerdeki tüm cansız varlıkları kuşattığı gibi insanlardan uzak yaşayan yırtıcı hayvanları da onlarla yaşayan evcil hayvanları da içine almakta, bütün insanların gönüllerine ve ruhlarına ulaşmakta ve tüm işlerin düzenine el atmaktadır. Öyle ki bu inkılâp esnasında gizli olan her şey açığa çıkmakta, bilinmeyen her şey anlaşılıp bilinmekte, sorgu ve ayrılma yerinde her insan daha önceden hazırladığı azığının ve mahsulünün önünde durmaktadır. Etrafındaki her şey kasırgaya tutulmuş, her şey baştan sona alt üst olmuş değişmiştir.

     Büyük çaplı bu evrensel olaylar bütünü gösteriyor ki alıştığımız bu kâinat güzel uyumu, ölçülü hareketi, değişmez oranlamaları, sağlam yapısı, güç ve ustalıkla bina edilen bu evrenin, evet bütün bu özellikleri ile bu evrenin, nizamının, düzeninin bağı çözülecek. Parçaları etrafa saçılıp yayılacak. Kendisini ayakta tutan şu anki sıfatları ve özellikleri kaybolacak. Belirlenmiş eceline doğru gidip sona erecektir. Bütün yaratıklar orada başka bir şekil alacaktır. Evren, başka evren; hayat başka bir hayat olacaktır. Gerçekten bu alışılan evrenin gerçeklerinden bambaşka olacaktır.

     İşte surenin kalplere ve vicdanlara yerleştirmeyi amaçladığı gerçekte budur. Ta ki insan ne kadar değişmez gibi görünseler de bu geçici görüntülere gönlünü kaptırmasın ve onlardan kopabilsin. Değişmeyen hakikate bağlanabilsin, her şeyin ve her olayın değişip yıkıma uğradığı sırada değişmeyen ve yıkılmayan Allah gerçeğine bağlanabilsin. Gözler önündeki bu evrende bilinen ve alışılan ölçüler içinde hareket ederken, hiçbir zaman yer, görüş ve duyuşla sınırlanmayan mutlak gerçeğe doğru uzanabilsin. Hiçbir şart ve hiçbir sınırla sınırlı olmayan temel gerçeğe bağlansın, görüntülere ve şekillere değil.

     İşte bu, korkunç değişim sahnelerini gözden geçiren gönüllere yerleştirilmek istenen genel duygudur.

     Bütün bu varlıklara ilişkin olaylar ve değişimlerin gerçek mahiyetine gelince bunların gerçek bilgisi Allah katındadır. Şu anda onları, duygularımızın ve düşüncelerimizin alışılagelen sınırlı çerçevesi ile anlamamız mümkün değildir. Çünkü bunlar, gücümüzü aşan gerçeklerdir. Bu değişimler, alıştığımız değişimlerden çok büyüktür. Sarsıcı, yıkıcı bu depremler, yerin sarsılmasına benzemez. Yerin içinde bir volkanın patlamasına veya yere küçük bir meteorun düşmesi veya yıldırım çarpmasına benzemez. İnsanların bildiği en büyük su baskını Nuh tufanı idi. Şahit olduğu evrensel olayların en büyüğü ise yüz milyonlarca mil uzakta bulunan güneşte küçük patlamaların meydana gelmesidir.

     Bütün bunları kıyamet gününde meydana gelecek olan dehşet verici ve kuşatıcı değişimle karşılaştırdığımızda onlar çocuk oyuncağı gibi kalacaktır! Bu varlıklarda meydana gelecek değişim gerçek boyutlarını anlama ve kavrama imkânımız olmadığına göre günümüzde bu gerçeği anlamamızı, zihnimize yaklaştıracak bu dünya hayatında alıştığımız ölçülere ve değerlere başvurmaktan başka çaremiz kalmamaktadır.

     Güneşin dürülmesi, onun soğuması, alevlerinin sönmesi şu anda etrafındaki uzaya binlerce mil uzaklıktaki varlıklara gönderdiği ışığının ve ışınlarının sönmesi anlamına gelebilir. Nitekim bu hal güneş tutulması sırasında rasathanelerden rahatlıkla gözlenebilmektedir. On iki bin dereceye ulaşan kızgın sıcaklığın etkisi ile birbirinden bağımsız halde bulunan gazlarının yer küresinin kabuğu gibi bir kabuk bağlayarak soğuması ve donması, etrafa ışık ve ışın gönderemez hale dönüşmesi anlamına gelebilir. Şu anda güneşin sıcaklığı, orada bulunan tüm maddeleri alevlenen gazlara dönüştürülebilir.

     Böyle olabilir, başka bir şekilde de olabilir. Ama bu “nasıl olacak, meydana gelmesine sebep olacak faktörler nelerdir?” konusu ise sadece Allah’ın bileceği bir iştir.

     Yıldızların dökülmesi, onları bağlayan düzenin çözülmesi, ateşlerinin sönmesi ve ışıklarının kararması anlamına gelebilir. Bu olayın dokunacağı yıldızların hangisi olduğunu Allah daha iyi bilir. Bunlar bizim güneş sistemimize yakın olan bir grup yıldızlar mıdır, yoksa içinde bulunduğumuz galaksideki yüz milyonlarca yıldızlar mıdır, yoksa sayılarını ve yerlerini Allah'tan başka kimsenin bilemediği tüm yıldızlar mıdır? Rasathanelerimizdeki cihazlarımızla gördüğümüz galaksilerin ve boşlukların ötesinde sayısını ve sonunu bilemediğimiz nice galaksiler ve boşluklar bulunmaktadır. Orada da dökülmenin kendisine dokunacağı yıldızlar söz konusu edilebilir. Nitekim Allah’tan başkasının gerçek mahiyetini bilemediği bu doğru haber de aynı gerçeğe parmak basmaktadır.

     Dağların yürütülmesi, onların kökünden sökülmeleri, atılmaları ve havaya savrulmaları anlamına gelebilir. Nitekim başka bir surede şöyle denmektedir:

وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ يَنسِفُهَا رَبِّي نَسْفاً:

      “Ey Muhammed! Sana dağlara ilişkin soru soruyorlar. De ki:“Rabbim onları yerlerinden ufalayıp savurur.”  (TAHA SURESİ -  105. AYET)

وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسّاً:

     “Dağlar ufalandıkça ufalanıp ta toz duman haline geldiği zaman.” (VAKIA SURESİ -  5. AYET)

وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَاباً:

     “Dağlar yürütülüp, serap oldukları zaman.” (NEBE SURESİ -  20. AYET)

     Bu ayetlerin hepsi dağlara isabet edecek olan olaya işaret etmektedir. Bu olay dağların sağlamlığını, köklülüğünü, kenetlenmelerini ve karanlığını alıp götürecektir. Bu olayın başı yere isabet edecek olan ve Kur’an’ın kendisinden şu şekilde söz ettiği sarsıntı ve deprem olabilir:

إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا:وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا:

      “Yer dehşetle sarsıldıkça sarsıldığı ve içindeki ağırlıklarını dışarıya çıkardığı zaman.” (ZİLZAL SURESİ – ½. AYETLER)

      Bunların hepsi o uzun günde meydana gelecek olaylardır.

     “Develer gebeliğinin onuncu ayındaki kendi haline bırakıldığı zaman.”

     Ayette geçen “işar” kelimesi gebeliğinin onuncu ayına girmiş dişi deve demektir. Bu o dönemde Arapların sahip olduğu en güzel ve en değerli hayvandı. Ve bu halde o develerin en pahalısıydı. Zira bu durumda süt ve yavru vermek üzere idi. Yararı yakındı.  İşte bu korkunç olayların meydana geleceği günde bu develer dahi önemsenmez, salıverilir, hiçbir değerleri kalmaz ve hiç kimse onlarla ilgilenmez.

     Bu ayetle ilk olarak muhatap olan Arap burada sözü edilen deveyi hayatta eşine rastlanmadığı bir musibete uğramadan salıvermez ve ondan elini çekmezdi!

     “Yabani hayvanlar bir araya toplandığı zaman.”

     Bu yabani ve ürkek hayvanları bile meydana gelen olaylar korkutmuş ve ürkütmüştür. Hepsi bir araya gelip birbirinin yanına sokulmuştur. Dağların ve vadilerin arasında yayılmışken korkudan bir araya gelmişler. Birbirlerinden kaynaklanan korkularını unutmuşlar ve yırtıcı özelliklerini yitirmişlerdir. Şaşkın bir halde önlerine geldikleri şekilde kaçışıyorlardı. Alışageldikleri şekilde inlerine ve yuvalarına sığınmıyorlar, yırtıcı özelliklerinin gereğini yapıp da avlarının peşinden gitmiyorlar. Bu korku ve dehşet söz konusu hayvanların karakterlerini ve özelliklerini dahi alıp götürmüştür! Bu durumda insanlar o çetin korku gününde ne yaparlar acaba?...

DENİZLERİN KAYNAMASI

     Denizlerin kaynatılmasına gelince, bu onların sularla dolması anlamına gelebilir. Bu sular, yerin ilk oluşumuna ve kabuğunun soğumasına eşlik ettiği ileri sürülen taşkınlara benzer büyük taşkınlardan meydana gelebilir. Nitekim Naziat suresinde bunlardan söz etmiştik. Bu sular aralarındaki engellerin kalkmasına yol açacak depremlerin ve volkan patlamalarının sonucunda onların birbirlerine girmesi ile de gerçekleşebilir. Kaynamaların ve patlamaların anlamına da gelebilir. Nitekim başka bir surede deniyor ki:

وَإِذَا الْبِحَارُفُجِّرَتْ:

      “Denizler patladığı zaman,”    (İNFİTAR SURESİ – 3. AYET)

     Yani bu onun elementlerinin patlaması ve ondaki hidrojen ve oksijenin birbirinden ayrılmasıdır. Ya da atomun patladığı gibi denizin tüm atomlarının patlamasıdır. Hiç şüphesiz atomların patlaması daha korkunçtur. Denizin kaynatılması, bunlardan başka bir şekilde de olabilir. Bu meydana geldiğinde boyutları tasavvur dahi edilemeyecek büyüklükte korkunç ateşler, denizlerden yükselmeye başlar. Çünkü atom ve hidrojen bombasından belli sayıdaki birkaç atomun patlamasının ne korkunç olaylara yol açtığını bütün dünya bilmektedir. Denizin atomları bu şekilde veya başka bir şekilde patladıkları zaman insanın gücü bu korkunç olayı düşünmekten aciz olur. Bu geniş, uçsuz bucaksız denizlerden yükselen korkunç cehennemi insan zihninde tasavvur bile edemez!

     Nefislerin çiftleşmesi ise, insanların tekrar yaratılmasından sonra ruhlarının ve bedenlerinin birleşmeleri anlamına gelebilir. Aynı cinsten olan bütün ruhlar grubunun grup halinde bir bütün içine yerleşmesi de olabilir. Nitekim başka bir surede deniliyor ki:

وَكُنتُمْ أَزْوَاجاً ثَلَاثَةً:

     “Siz de üç çift olduğunuz zaman.”   (VAKIA SURESİ – 7. AYET)

     Yani üç sınıfa ayrıldığınız zaman. Bu üç sınıf da yaklaştırılmış olanlar, sağda kalanlar ve solda kalanlardır. Nefislerin çiftleştirilmesi aynı türden kümelenmeler şeklinde olabilir.

KADININ ONURLANDIRILMASI

     “Ve sorulduğu zaman o diri diri toprağa gömülen kız hangi günahı yüzünden öldürüldü? Diye.”

     Cahiliye döneminde insanlığın vicdan düzeyi alçaldığından kız çocuklarını utanma veya fakirlik korkusu ile diri diri toprağa gömme geleneği yaygınlaşmıştı. Kur’an bu gelenekten söz ederken cahiliyenin bu iğrenç yüzüne ışık tutmaktadır. İslam, Arapları cahiliyenin alçaklığından kurtarmak amacı ile geldiği gibi bütün insanlığı da kurtarmaya gelmiştir. Yüce Allah bu geleneğe ilişkin olarak buyuruyor ki:

وَإِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالأُنثَى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدّاً وَهُوَ كَظِيمٌ:يَتَوَارَى مِنَ الْقَوْمِ مِن سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ أَيُمْسِكُهُ عَلَى هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرَابِ أَلاَ سَاء مَا يَحْكُمُونَ:

      “Onlardan birine kız çocuğu olduğu müjdesi verildiğinde üzüntüden yüzü simsiyah kesilir. Aldığı kara haberden dolayı tanıdıklarına görünmekten kaçınır. Aşağılanmaya katlanarak onu alıkoysun mu, yoksa toprağa mı gömsün diye düşünür. Baksana ne kötü hüküm veriyorlar.”    (NAHL SURESİ - 58/59. AYETLER)

     Diğer bir surede buyuruyor ki:

وَإِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُم بِمَا ضَرَبَ لِلرَّحْمَنِ مَثَلاًظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدّاً وَهُوَ كَظِيمٌ:

      “Ama onlardan birine Allah’a isnat ettikleri kız çocuklarının müjdesi geldiğinde üzüntüden dolayı yüzü simsiyah kesilir demek süs ve nimet içinde yetişen ve savaşta fazla bir etkisi olmayan olanı Allah’a yakıştırıyorsunuz öyle mi?" (ZUHRUF SURESİ -  17. AYET)

     Üçüncü bir yerde buyuruyor ki:

وَلاَ تَقْتُلُواْأَوْلادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلاقٍ نَّحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُم إنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْءاً كَبِيراً:

     “Yoksulluk kaygısı ile çocuklarınızı öldürmeyin. Onların da sizin de rızkınızı veren biziz. Onları öldürmek ağır bir suçtur.” (İSRA SURESİ – 31. AYET)

     Toprağa gömme olayı, acımasız bir şekilde gerçekleşiyordu. Çünkü kız çocuğu diri olarak gömülüyordu. Bu konuda onlar hayli ileri metotlar geliştirmişlerdi! Onlardan bazıları kız çocuğu olduğu zaman altı yaşına kadar kendisine dokunulmazdı. Sonra annesine derdi ki: “Kızın üstünü başını yıka, güzel elbiselerini ve süslerini tak. Onu anneannesine götüreceğim.” Kızı alır daha önce çölde kazdığı çukurun yanına götürür. Kuyunun yanına vardıklarında kuyunun içine bak der, sonra onu birden içine iterdi ve üzerine toprak doldururdu. Bazıları ise doğum sırasında sancılar gelmeye başladığında onun annesini, kazılmış bir çukurun yanına götürürlerdi. Doğan çocuk kız ise hemen oraya atılır ve hemen üzerine toprak atılırdı. Erkek olursa alıp eve getirirlerdi. Bazıları ise kız çocuğunu öldürmemeye niyet eder, her türlü eziyete maruz bırakır, hayvan otlatacak yaşa geldiğinde yünden veya kıldan yapılmış bir aba giydirerek yaylaya gönderir, develerini yaydırırdı.

     Kızlarını öldürmeyen ve onları çobanlığa da göndermeyenler ona kötülük ve eziyetin tadını başka şekillerde tattırırlardı. Bu kız evlenip kocası öldüğünde, kocasının en yakını onun üzerine elbisesini atardı. Bu hareketin anlamı, insanların onunla evlenmelerini engellemekti. Ondan sonra hoşuna giderse onunla evlenirdi. Onun isteğine ve iradesine danışılmazdı. Eğer hoşuna gitmezse ölünceye kadar onu bekletir mirasını alırdı. Bu durumlarda kadın fidye vererek kendisini kurtarma çarelerine de başvurabiliyordu. Bazıları ise kadını boşar ve istediği adamdan başkası ile evlenmemesini şart koşardı. Yoksa evlendiği sırada mehrin hepsini geri alacağını söylerdi. Bazıları ise kocası öldüğünde eşini, küçük bir çocukları için bekletirler, çocuk büyüyünce onu alırdı. Bazı adamların evinde yetişen yetim kız çocukları olurdu. Onlar hakkında bu adam söz sahibi idi. Onu evlenmekten alıkoyardı. Ya karısı ölüp kendisi onunla evlenirdi veya güzelliğine veya malına göz koyduğu için küçük oğlu ile evlendirir veya karısı öldüğünde onunla evlenirim düşüncesi ile bu yetim kızı evlenmekten alıkoyardı.

     İşte cahiliyenin çeşitli açılardan kadına bakış açısı buydu. Ta ki İslam gelinceye kadar. İslam bu gelenekleri şiddetli şekilde çirkin bulup mahkûm etti. Kız çocuklarını öldürmeye son verdi ve bu işi sert biçimde reddetti. Bu konuyu kıyamet gününde kendisinden sorguya çekilecek meseleler arasına soktu. Böyle evrensel yıkımların, yıkılışların dehşetini dile getirirken bu büyüklükte olaylardan biri imiş gibi onu da dile getirmekte ve şöyle demektedir: “Ve sorulduğu zaman diri diri toprağa gömülen kıza; hangi suçtan ötürü gömüldü?” diye.” Peki onu gömen adamın hali nice olacaktır?...

     Cahili bir ortamda kadının, onur ve şeref kazanması mümkün değildi. Tüm insanlığın onurlandırıldığını ve kadını ile erkeği ile her insana saygı duyulmasını isteyen Allah’ın şeriatı ve sistemi olmasa idi, kadın o halde kalacaktı. İslam her insana yüce ve ulu Allah’ın ruhundan bir soluk taşıdığı için değer kazandırmıştır. İşte kadının şerefi de bu kaynaktan geliyordu. Yani İslam’ın getirdiği değerden. Yoksa çevrenin herhangi bir faktöründen değil.

     Yerden değil gökten gelen değerlerle desteklenip insanın doğuşu kadında gerçekleştiğinde, şeref, haysiyet ve itibar elde etti. Kadının değerini ve kıymetini artık aileye karşı sorumluluklarını ve maddi kazanç sağlamasını ölçü alarak değerlendirmek ve onu bu konudaki zayıflığı yüzünden değersiz saymak söz konusu değildi. Çünkü bu göğün değerlerinden değildi ve göğün ölçüsünde bir ayrılığı yoktu. Asıl önemli olan insanın Allah’a bağlı olan onurlu ruhu idi ve bu konuda kadın ile erkek aynı idi.

     Bu dinin Allah tarafından gönderildiğini ve peygamberin getirdiği sistemin vahiy yoluyla ona bildirildiğini ispat etmek gerekirse kadının konumunda meydana gelen bu değişiklik, onun şaşmaz delilleri arasında sayılmalıdır. Çünkü o zaman kadının bu kadar onurlandırılacağını gösteren bir tek işarete dahi rastlanmıyordu. Çevreye hükmeden faktörlerin hiçbiri özellikle iktisadi şartlar buna hiç müsait değildi. Eğer ilahi sistem yeryüzünün tüm etkenlerinden, özellikle cahili çevre şartlarından bağımsız bir şekilde bu gelişmeyi sağlasaydı kadının hali öyle devam edecekti. İslam kadının konumunu yeniden belirledi. Kadının bu konumu katıksız semavi değerlerle ve katıksız semavi ölçülerle ilgili idi.

AMEL DEFTERLERİ

     “Siciller açılıp yayıldığı zaman.”

     Bu defterler amel defterleridir. Onların yayılması, açılmaları ve okunmaları gizli kapalı hiçbir şeylerinin kalmaması anlamına gelir. Bu açıklık insanlara daha ağır ve daha zor gelmektedir. Örtülü, kirli nice işler vardır ki bizzat onu işleyen kişilerin onları hatırlamaları dahi kendilerini utandırır. Onların açıklanması halinde titrer. Onların açıklanmasından endişe eder ve onlar karşısında erir! İşte bütün bu gizli kapalı işler o günde yayılacak ve göz önüne serilecektir!

     Bu yayılma ve açıklama kıyamet günündeki korku türlerinden biridir. Ayrıca değişimin önemli özelliklerinden biridir. Öyle ki saklı olan ortaya çıkıyor, gizli olan açıklanıyor ve gönüllerde gizli olan dışarıya vuruluyor.

     Gönüllerdeki gizliliğin ortaya çıkarılmasının karşısında onun gibi bir sahne evrende de yer alıyor. “Gök kubbe yıkıldığı zaman.” Bu kelimenin ilk çağrıştırdığı şey başımızın üzerinde bulunan şu yüksek kubbedir. Ayette geçen “kuşitat” kavramı göğün yok olması demektir. “Bu, nasıl meydana gelir, hangi yolla olur?” bu konuda kesin bir şeye ulaşma imkânı yoktur. Ama biz şöyle düşünebiliriz: Bugünkü evrensel şartları değiştiren herhangi bir sebep sonucu insan başını kaldırıp baktığında üstündeki kubbeyi göremeyecektir. Çünkü bunu sağlayacak şartlar değişecektir. İşte bu kadarlık bir yorumda yeter.

     Bu korkunç ve müthiş günün sahnelenmesine ilişkin son adımda geliyor:

     “Cehennem kızıştırıldığı zaman ve cennet yaklaştırıldığı zaman.”

     Yani cehennem yakılıp kızıştırıldığında, alevleri, ateşi ve sıcaklığı arttırıldığı zaman... Cehennem “nerede nasıl yakılır, nasıl kızdırılır ne ile yakılır?” Bu konuda hiçbir bilgimiz yoktur. Sadece Allah'ın şu sözü hariç:

وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ:

     “Onun yakıtı insanlar ve taşlardır.”   (BAKARA SURESİ – 24. AYET)

     Bu ise cehennemlikler oraya atıldıktan sonradır. Ondan önce ise onun nasıl olduğunu ve yakıtının ne olduğunu sadece Allah bilir!

     Bu sırada cennet yaklaştırılacak. Kendilerine cennet vaad edilenlere görünmeye başlayacak, oraya girmenin kolaylığı, içine dalmanın basitliği ortaya çıkacaktır. Çünkü cennet artık yaklaştırılmış, yakına getirilmiş ve hazırlanmıştır. Sözcük cennetin sanki yavaş yavaş kayıp geldiğini veya ayakların ona doğru kaydığını ifade eder gibidir.

     Kâinat sisteminde canlıların ve cansızların durumlarında bütün bu korkunç olaylar meydana geldiği sırada herkesin yaptığı işler ve bugün için yaptığı hazırlık hakkında şüphesi kalmaz. Allah’ın huzuruna ne ile geldiği ve hesap için ne hazırladığını çok iyi bilir.

    “Herkes ne getirdiğini görecektir.”

     Her insan bu korkunç günde ne getirdiğini, neyin lehinde, neyin aleyhinde olduğunu bilir. Bu korkuyu kendisini kuşatıp üzerini bürüdüğü zaman bilir, öğrenir. Fakat önceden hazırladığı şeylerin hiçbirini değiştiremez. Ne onları arttırabilir ne de eksiltebilir. Öğrenir fakat artık o alıştığı, hayatında ve düşüncesinde beraber olduğu her şeyden ayrılmıştır. Kendi dünyasından ayrılmış, dünyası kendisinden kopmuştur artık. Her şey değişmiş, her şey başkalaşmıştır. Değişmeyen ve başkalaşmayan Allah’ın yüce yüzü dışında hiçbir şey kalmamıştır. Gönüllerin Allah’ın yüce yüzüne yönelmeleri ve bütün bir kâinatın değişip başka şekil aldığı bir sırada onun yüce yüzünü bulmaları ne güzel olurdu.

     Bu vurgu ile birinci bölüm sona eriyor. Artık bu dehşet verici değişim meydana geldiği gönül sahneleri ile insanın gönlü dolup taşmıştır.

     Ardından surenin ikinci bölümü gelmektedir. Bu bölüm evrenin güzel sahnelerine yemine dikkat çeken bir işaretle başlıyor. Bunlar için güzel tatlı ifadeler özellikle seçiliyor. Bu vahyin karakterine, onu taşıp getiren elçinin sıfatına, bu vahyi alan peygamberin yapısına ve insanların Allah’ın dilemesi karşısındaki tutumlarına ilişkin yeminlerdir bunlar.

فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ:الْجَوَارِ الْكُنَّسِ:وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ:وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ:إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ:ذِي قُوَّةٍ عِندَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ:مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ:وَمَا صَاحِبُكُم بِمَجْنُونٍ:وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ:وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِين:ٍوَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ:فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ:إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ:لِمَن شَاءمِنكُمْ أَن يَسْتَقِيمَ:وَمَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ:

               MEALİ :

     15-) “Yemin ederim geri kalıp gizlenenlere.”

     16-) “Akıp giderken ışık verenlere.”

     17-) “Kararan geceye.”

     18-) “Soluk almaya başlayan sabaha.”

     19-) “Şüphesiz o şerefli bir elçinin sözüdür.”

     20-) “Kuvvet sahibidir. Arşın sahibi Allah katında yücedir.”

     21-) “Orada kendisine itaat edilir, güvenilir.”

     22-) “Arkadaşımız deli değildir.”

     23-) “Şüphesiz (Muhammed) onu apaçık ufukta görmüştür.”

     24-) “O, gayb hakkında töhmet altında tutulamaz.”

     25-) “O, kovulmuş şeytanın sözü değildir.”

     26-) “O halde nereye gidiyorsunuz?”

     27-) “O âlemlere öğütten başka bir şey değildir.”

     28-) “Sizden düzelmeyi dileyenler için.”

     29-) “Ancak âlemlerin Rabbi Allah dilemedikçe siz dileyemezsiniz.”

     Geri dönen akıp giden ve gizlenen kavramlarıyla yıldızlara işaret edilmektedir. Bunlar yörüngelerinde gidip gelen, akıp giden ve gizlenen gezegenlerdir. İfade güzelliği, burada onlara ceylanın hayatına ve hareketine benzeyen güzel ve zarif bir hayat süsü vermektedir. Bunlar akıp giden ve yuvalarında gizlenen, başka bir yoldan geri dönen ceylanların hareketlerini andırmaktadır. Cana yakın, sıcak ifade ile bu gezegenlerin hayat fışkırdığını dile getirmektedir. Onların hareketlerindeki güzelliğe de duygusal açıdan işaret edilmiştir. Gizlenmelerinde ve ortaya çıkmalarında, yollarında ve uzaklaşmalarında, akıp gitmelerinde ve geri dönmelerinde duygusal bir güzellik göze çarpmaktadır. Bunun yanında onu destekleyen musiki güzelliğine ait mesaj yer almaktadır.

     “Kararan geceye.” Yani karanlık çöktüğü zaman. Fakat buradaki “kararan” sözcüğünde birtakım mesajlar bulunmaktadır. “As’asa” kelimesi iki bölümden oluşmaktadır: As.As. Bu da ses tonu ile bu gecedeki hayata işaret etmektedir. Kişi karanlıklar içinde el yordamı veya ayak hareketleri ile hareket etmeye çalışmaktadır. Fakat bir şeyi görememektedir. Bu gerçekten hayrete düşüren bir mesaj ve derin anlamlar ifade eden bir işaretin harekete dönüşmesidir.

     “Soluk almaya başlayan sabaha.” ifadesi de bunun gibidir. Hatta ondan daha canlı ve daha yüklü mesaj taşımaktadır. Sanki sabah nefes alıp veren bir canlıdır. Nefesleri aydınlık, hayat ve canlı olan her şeye sızan harekettir. Aşağı yukarı kesin söyleyebilirim ki, Arap dili ve edebiyatı bütün ifade ve anlatım gücüne rağmen sabahın bu türden bir ifadesini içermemektedir. Şafağın görünmesi, açık olan kalplere onun bilfiil nefes aldığı duygusunu vermektedir. Sonra bu ifade geliyor, açık olan kalbin hissettiği bu gerçeği tasvir ediyor.

     İfade ve tasvirin güzelliğinden zevk alan, herkes “Geri kalıp gizlenenlere, akıp giderken ışık verenlere, kararan geceye, soluk almaya başlayan sabaha.” ilahi sözlerinde duygusal ve ifade açısından büyük bir zenginlik olduğunu fark eder. Değinmekte oldukları evrensel gerçekler bir tarafa bunlar gerçekten güzel, üstün ve zarif bir ifade zenginliğini dile getirmektedir. İnsanlığın duygularına kat kat duygular katmaktadır. Onların bu evrensel olaylar; bilinçli, duyarlı bir duygu ile karşılamalarını sağlamaktadır.

GÜVENİLİR ELÇİ VE PEYGAMBER

     Hayat giydirilen bu evrensel sahnelere dikkat çekilmektedir. Dolayısıyla güzel ve canlı ifadelerle insanın ruhu, onların özüne bağlanmaktadır ki insanın ruhuna sırlarını versin. Onların ardındaki kudrete doğru yönelsin. Kendisine çağrıldığı iman gerçeğinin doğruluğunu dile getirsin. Sonra Hz. Peygamber (SAV) ile Cebrail (AS) gerçeği hatırlanacak ve kabul edilecek en uygun hallerde söz konusu edilmektedir.

     “Şüphesiz o şerefli bir elçinin sözüdür. Kuvvet sahibidir. Arş sahibi Allah katında yücedir. Orada kendisine itaat edilir, güvenilir,”

     Şüphesiz bu Kur’an ve ahiret günü bu şekilde tanıtılması değerli bir elçinin sözüdür. Bu elçi Cebrail (AS)’dır. Kur’an’ı taşıyor ve O’nu tebliğ ediyor. Bu Kur’an’ı O getirip tebliğ ettiği için onun sözü olmuştur.

     Bu elçinin, yani Kur’an’ı taşıması ve O’nu tebliğ etmesi için seçilen bu elçinin sıfatlarından söz ediliyor. O Rabbi katında “değerlidir.”, nitekim “Kuvvet sahibidir.” diyen rabbinin kendisidir. Bu ifade de sözü taşımak için belli bir güce sahip olunması gerektiği imajını vermektedir. “Arşın sahibi katındaki yeri yücedir.” Derecesi ve makamı yücedir. Kimin katında? Yücelerin yücesi, arşın sahibi katında. Orada, yüceler âleminde sözü geçerlidir. Taşıdığı ve tebliğ ettiği konularda güvenilen, itimat edilendir.

     Bu sıfatlar bir bütün olarak bu sözün yüceliğini, büyüklüğünü, üstünlüğünü ifade ettikleri gibi yüce Allah’ın insana ihsanını ve yardımını da dile getirmektedir. İşte bu nedenle yüce Allah, söz konusu mesajı alıp getirecek ve insanlardan seçilen peygambere vahiy tebliğ edecek bu sıfatların sahibi meleklerden bir elçiyi seçmektedir. Bu gerçekten insanı mahcup edecek bir ilgidir. Hâlbuki eğer yüce Allah insana ikramda bulunmamış ve onu onurlandırmamış olsaydı o Allah’ın mülkünde hiçbir değer ifade etmezdi.

     İşte, sözü taşıyıp getiren ve onu belirlenen kişiye teslim eden elçinin sıfatları. Onu alıp size bildiren peygambere gelince O, “sizin arkadaşınızdır.” Uzun bir süre aranızda yaşayan ve gerçekten tanıdığınız bir kişidir. Size gerçeği getirdiğinde size ne oluyor ki, onun hakkında söylenmedik söz bırakmıyorsunuz? Onun dini hakkında çeşitli görüşlere ayrıldınız. Hâlbuki o “sizin arkadaşınızdır.” bilmediğiniz biri değil. Ve O size gayb konusunda söz ettiğinde itimat edilen birisidir.

     “Arkadaşınız deli değildir Şüphesiz onu apaçık ufukta görmüştür. O, gayb hakkında töhmet altında tutùlamaz. O, kovulmuş şeytanın sözü değildir. O halde nereye gidiyorsunuz? O âlemlere öğütten başka bir şey değildir.”

     Onlar gerçek anlamda onu tanıyorlardı. Aklı olgunluğunu, doğruluğunu, güvenilir kişiliğini ve kararlılığını bildikleri halde Resul-ü Ekrem (SAV) hakkında şöyle diyorlardı: “O delinin biridir. Söylediklerini bir şeytan O’na getirmektedir.” Bazıları bu sözleri O’na ve mesajına karşı bir tuzak olarak ileri sürüyor. Nitekim bu noktaya parmak basan haberlerde vardır. Bazıları ise şimdiye kadar duymadıkları, alışmadıkları, insanların sözleri ile kıyaslanmayan, hayrete ve dehşete kapıldıkları için böyle diyorlardı. Bu konuda “Her şairin bir şeytanı vardır. Ona eşsiz güzellikte sözler getirir. Her kâhinin bir şeytanı vardır. Uzakta olan gaybtan ona haber getirir. Şeytan bazı insanlara dokunur, çarpar. Onlar vasıtası ile ilginç sözler söyletir.” şeklindeki anlayışlarına ve düşüncelerine dayanıyorlardı. Böylece biricik doğrudan gerçek sebepten uzak düşüyorlardı. Bu gerçek sebep vahiy idi. Âlemlerin Rabbi tarafından gönderilen vahiy.

     Surenin bu bölümünde Kur’an-ı Kerim onlara eşsiz kâinatın güzelliğinden ve güzel sahnelerin canlılığından söz etmektedir. Böylece Kur’an’ın bu güzelliği, eşsiz biçimde yaratan O yaratıcının kudretinden kaynaklandığını kalplere yerleştirsin. Onu taşıyan elçinin ve O’nu tebliğ eden peygamberin sıfatlarından söz etsin. Çünkü Peygamber (SAV) onların tanıdık arkadaşlarıydı. Deli değildi. Şerefli elçi olan Cebrail (AS)’ı gerçekten gözleri ile görmüştü. Görmenin tüm şartlarının kesin gerçekleştiği apaçık ufukta O’nu seyretmişti. Hz. Peygamber (SAV), gayb konusunda güvenilir bir kimse idi. Verdiği haber konusunda ulu orta konuşulamazdı. Çünkü onlar şu ana kadar O’nu doğruluk ve kesin haberin dışında bir şeyle tanımamışlardı. “O, kovulmuş şeytanın sözü değildir.” Çünkü şeytanlar böyle tutarlı bir sistemi bildiremezlerdi. Yaptıklarını reddederek soruyor: “O halde nereye gidiyorsunuz?” Hükmünüz ve sözünüz konusunda nereye gidiyorsunuz veya hangi tarafa yönelirseniz yönelin karşınıza çıkacak olan gerçeği bırakıp nereye gidiyorsunuz!

     “O âlemlere öğütten başka bir şey değildir.” Var oluşlarının gerçek mahiyetini, yetişmelerinin gerçek yönünü ve çevrelerindeki evrenin gerçekliğini hatırlatan bir öğüt. “Tüm âlemler için.” O ta ilk aşamadan itibaren evrensel bir çağrıdır. Mekke’de çağrı, kuşatma altında ve itilmiş durumda olduğu halde. Buna benzer Mekke’de inen ayetler bu gerçeğe işaret etmektedirler.

     Bu derin anlamlı köklü açıklama yanında hidayet yolunu dileyenler için kolaylaştırıldığı hatırlatılmaktadır. Bu durumda onların sırf kendilerinin sorumlu oldukları belirtilmektedir. Nitekim Allah onlara bu kolaylığı sağlamıştır.

     “Sizden düzelmeyi dileyenler için.”

     Her şüpheyi kaldıran, her tereddüdü çürüten, her mazereti düşüren ve arınmış kalbe doğru yolu gösteren bu açıklamadan sonra kim Allah’a giden yolda hidayet üzere kendini düzeltmek isterse düzeltir. Kim de düzelmezse artık sapıklığından kendisi sorumludur. Çünkü önünde doğrulmasını sağlayacak imkânlar hazır bulunmaktadır.

     Gerçek odur ki insanın iç dünyasında ve dış dünyasında hidayete götürücü deliller ve imana yönelten mesajlar gerçekten güçlü, köklü ve ağır etki sahibidir. Kasıtlı bir çaba olmadan kalbin onların baskısından kurtulması çok zordur. Özellikle insan Kur’an’ın mesaj dolu uyarıcı üslubu ve direktifine kulak verdiği zaman.

     Bundan sonra Allah’ın yolundan sapanlar, sadece kasıtlı olarak sapmak isteyenlerdir. Hiçbir mazerete ve gerekçeye dayanmadan tabi!

     Onlara hidayetin imkânı ve düzelmenin kolaylığı gösterildikten sonra onların dilemelerinin ötesinde bulunan büyük gerçeği dile getirmeye yöneliyor. Bu gerçek her şeyin ardında ve ötesinde işleyen iradenin yüce Allah’ın iradesi olduğu gerçeğidir.

     “Âlemlerin Rabbi Allah dilemedikçe siz dileyemezsiniz.” Bu gerçeği dile getiriyor ki onlar kendi dilemelerinin her şeyin gelip kendisine dayandığı büyük dilemeden ayrı olduğunu anlamasınlar. Zira onlara seçme özgürlüğünün ve hidayet olgunluğunun verilmesi, olmuş ve olacak her şeyi kuşatan bu büyük irade merkezine dayanmaktadır. Ondan kaynaklanmaktadır.

     Yaratıkların ve insanların iradelerinden söz edilmesinden sonra Kur’an’ın bu ayetlere yer vermesinden amaç imana dayalı düşünceyi ve onun büyük gerçeği kuşatıcı şeklini oturtmaktır. Bu büyük gerçek, bu varlık âlemindeki her şeyin Allah’ın iradesine bağlı olduğu gerçeğidir. Allah’ın insana bir seçme gücü vermesi onun bir bütün halindeki iradesinin bir parçasıdır. Bu da ayrı bir takdir, ayrı bir düzenlemedir. Tıpkı emredildikleri her işte kesin itaat etmeleri için meleklere izin vermesi ve emredildikleri her görev için yeterli bir güç vermesi gibi. Bu da Allah’ın iradesinin bir yönüdür. Öğretme ve açıklamadan sonra iki yoldan birini seçme gücünü insanlara vermesi gibi.

     Bu gerçeğin müminlerin düşüncelerinde iyice yerleşmesi gerekir ki neyin dolaysız olarak hak olduğunu kavrayabilsinler ve en büyük iradeye yönelsinler, sığınsınlar. Yardımı ve başarıyı O’ndan dilesinler.Yol boyunca aldıklarını ve bıraktıklarını ona bağlı olarak belirlesinler!...

KAYNAK : FİZİLAL-İ KUR’AN       SEYYİD KUTUB