NAZİAT SURESİ

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقاً:وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطاً:وَالسَّابِحَاتِ سَبْحاً:فَالسَّابِقَاتِ سَبْقاً:فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْراً:يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ:

     1-) “And olsun söküp çıkaranlara.”

     2-) “Hemen çekip alanlara.”

     3-) “Yüzüp gidenlere.”

     4-) “Yarışıp, geçenlere.”

     5-) “Derken işi düzenleyenlere!”

     Ayet-i kerimelerin bu ifadelerinin yorumu hakkında denmiştir ki: Naziat ruhları sert bir şekilde çekip alan meleklerdir.“Naşitat” hareketlerinde serbest olan melekler, “sabihat” yüceler âleminde yüzen melekler, “sabikat” ise herkesten önce imana veya Rablerinin emrine itaate koşan melekler, “müdebbirat” ise kendilerine havale edilen işleri düzenleyen, idare eden meleklerdir. Yine denmiştir ki, bunlar yörüngelerinde giden, hareket eden, bir konaktan diğerine geçip giden, Allah’ın uzay boşluğunda ona bağlı olarak yüzüp giden koşuşunda ve dönüşünde bir yarış içinde bulunanlar ve Allah’ın kendilerine yüklediği görevi yerine getiren yıldızlardır. Ve sonuçlarını en güzel şekilde dünyadaki hayat ve onunla ilgili olaylar üzerinde etkilerini mükemmel idare eden yıldızlardır.

     Yine denmiştir ki; Naziat, naşitat, sabihat ve sabikat yıldızdırlar. Müdebbirat ise meleklerdir.

     Şöyle de denmiştir: Naziat, naşitat ve sabihat yıldızlar; sabikat ve müdebbirat ise meleklerdir.

     Bu kelimelerin anlamları ne olursa olsun Kur’an’ın atmosferdeki hayattan ve onların bu şekilde sergilenişinden birtakım hislere kapılıyoruz. Bunlar her şeyden önce duygularda bir sarsıntı meydana getirmektedir. Vicdanlarda bir ürperti, ürküten ve korkutan bir şeyin tesirini ve etkisini meydana getirmektedir. Bu nedenle bunlar surenin girişi ile güçlü bir bütünlüğe ulaşmaktadır. Böylece sonda gelmekte olan ürpertici, yıldırıcı büyük tehlikenin oluşturduğu korku ve dehşeti karşılamaya duyguyu hazırlamaktadır.

     Biz de bu duyarlılıkla beraber olmak için onları olduğu gibi anlamlarının ayrıntılarına girip tartışmaya gerek duymadan, bırakmayı tercih ediyoruz ki Kur’an’ın mesajına, direktiflerine açık bir hayat yaşayalım. Kur’an’ı bütün mesajları ve direktifleri ile kendi yapısı içinde tanışıp etkilerini içimizde hissedelim. Asıl hedef kalbin sarsılarak uyarılmasıdır. Kur’an bunu değişik yöntemler kullanarak elde etmeye çalışır. Sonra Hz. Ömer (RA) bu konuda bizim için güzel bir örnektir. Hz. Ömer (RA) Abese suresini okumuş “ve fakiheten ve eben” ayetine geldiğinde şöyle demişti: Fakihe meyvedir, anladık bunu. Ebben nedir acaba? Ardından sözlerine hemen şu cümleyi ilave etmişti: “Ey Hattab’ın oğlu Ömer! Allah’a yemin olsun ki bu tekellüftür, işi yokuşa sürmektir. Yüce Allah’ın kitabından bir kelimeyi bilmemen sana ne zarar verir ki?” Başka bir rivayete göre ise O “bunların hepsini biliyoruz, fakat ebben nedir” demiş, hemen ardından kendi kendine kızarak elindeki değneği kırıp yere atarak şöyle demiştir: “Bu Allah’a yemin olsun ki yokuşa sürmektir. Ey Ümmü Ömer’in oğlu sen Ebb’in ne olduğunu bilmesen ne olur ki sonra şöyle demiştir. Bu kitabın açık hükümlerine uyun, açık olmayanlarını ise öyle bırakın.” Bunlar Allah’ın yüce sözlerine karşı edepten kaynaklanmış davranış örnekleridir. Kulun Rabbin sözleri karşısındaki edebinin ifadesidir. Zira bu sözlerin bir kısmının özü itibarı ile kapalı kalması hedeflenmiş ve böylece bu kapalılık bir amacın gerçekleşmesine yol açmış olabilir.

     Surenin “yemin edilme” havasındaki bu girişinden sonra gelen ayetler, bu önemli gerçeği tasvir etmektedir:

يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ:تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ:قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ:أَبْصَارُهَاخَاشِعَةٌ:يَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ:أَئِذَا كُنَّاعِظَاماً نَّخِرَةً:قَالُوا تِلْكَ إِذاً كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ:فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ:فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ:

       6-) “O gün bir sarsıntı sarsar.”

       7-) “Ardından bir başka sarsıntı gelir.”

       8-) “O gün kalpler titrer.”

       9-) “Gözler korkudan aşağı kayar.”

     10-) “Diyorlar ki: “Biz yine eski halimize döndürülecek miyiz?”

     11-) “Biz çürümüş kemikler olduktan sonra ha?”

     12-) “Öyle ise bu, ziyanlı bir dönüştür.” dediler.”

     13-) “Doğrusu bir tek çığlık yetecektir.”

     14-) “Hepsi hemen bir düzlüğe dökülecektir.”

     Ayet-i kerimede geçen racife kavramının dünya olduğu belirtilmiştir. Çünkü başka bir surede geçen bir ayette şöyle denilmektedir:

      “Yer ve dağlar sarsıldığı gün.” (MÜZZEMMİL SURESİ – 14. AYET)

     Radife ise göktür, denilmiştir. Çünkü gök evrendeki alt üst sırasında yeri izler ve onun peşinden gelir, yarılır, yıldızları dağılıp saçılır.

     “Racife”nin yeri, dağları ve tüm canlıları sarsan, göklerde ve yerde ne varsa Allah’ın diledikleri dışında herkesi bayıltıp öldüren birinci çığlık olduğu, “Radife”nin ise insanları tekrar dirilten ve bir araya toplayan ikinci çığlık olduğu da söylenmiştir. İster bu ister diğeri olsun, artık insanın kalbi sarsılmayı, titremeyi, korku ve çalkantıyı hissetmiş durumdadır. Korku, ürperti ve irkilme ile sarsılmıştır. Sükûnet ve rahattan tamamen uzak o günkü korkunun, kalpler üzerinde ne kadar etkili olduğunu anlamaya hazır duruma gelmiştir.   

     “O gün kalpler titrer. Gözler korkudan aşağı kayar.” sözünün gerçekliğini kavramış ve hissetmiştir.

     Bu kalpler büyük sıkıntı içindedir. Apaçık bir şaşkınlık içindedir. Korku ürperti, irkiliş ve burukluk her yanlarını bütünü ile kaplamıştır. İşte sarsacak olanın sarstığı ve peşinden diğerinin geldiği o günde meydana gelecek olan budur. İşte “And olsun söküp çıkaranlara. Hemen çekip alanlara. Yüzüp gidenlere. Yarışıp geçenlere. Derken işi düzenleyenlere!” ifadelerindeki yeminin asıl amacı da bu gerçeği ortaya koymaktır. Bu sahnenin bıraktığı etki girişin içeriği ile bütünlük sağlamaktadır. Surenin bundan sonraki akışı, onların kabirlerden kalktıkları zamanki şaşkınlıklarından ve hayretlerinden söz etmektedir.

     “Diyorlar ki: “Biz yine eski halimize döndürülecek miyiz? Biz çürümüş kemikler olduktan sonra ha?”

     Onlar birbirlerine soruyorlar: Biz tekrar hayata mı döndürülecek, ilk yaşamama mı geri geleceğiz? Arap dilinde “recea fi hafıretihi” denir. Yani geldiği yola tekrar döndü. Onlar bu şaşkınlıkları ve hayretleri içinde soruyorlar. Geldikleri yoldan hayata dönmelerini hayretle karşılıyorlar. Rüzgârın içinden geçebileceği kadar çürümüş, delik deşik olmuş kemikler haline geldikten sonra. Bu nasıl olabilir? Diyerek korkularını ve dehşetlerini dile getiriyorlar.

     Herhalde onlar ayılıyorlar. Ya da basiretleri açılıyor. Bunun tekrar hayata dönüş olduğunu, fakat bu hayatın başka bir hayat olduğunu anlıyorlar. Bu dönüşün kendileri için bir yıkım ve ceza olduğunu hissediyorlar. Bu nedenle şöyle diyorlar:

     “Öyle ise bu, ziyanlı bir dönüştür” dediler.”

     Bu onların hesaba katmadıkları bir durumdur. Hiçbir azık hazırlamamışlardır. Orada onların hiçbir payları olmaz.

     Burada, bu sahnenin karşısında, Kur’an’ın akışı var olan bir gerçeği dile getirerek devam ediyor:

     “Doğrusu bir tek çığlık yetecektir. Hepsi hemen bir düzlüğe dökülecektir.”

     Ayet-i kerimede geçen “zecra” çığlık demektir. Fakat surenin diğer sahneleri ile bu sahnenin havası uyum sağlasın diye bu sert ve katı sözcükle ifade edilmektedir. “Sahire” ise parlayan beyaz yer demektir. Burası mahşer yeridir. Biz mahşerin nerede kurulacağını bilemeyiz. Onunla ilgili haberleri ancak inandığımız doğru kaynaktan alabiliriz. Kesin sağlam olmayan ve garanti edilmeyen şeyleri ona ilave etmeyiz.

     Kur’an’ın diğer ayetlerine dayanarak buradaki tek çığlığın kıyametteki ikinci çığlık, diriliş ve mahşer çığlığı olduğunu söyleyebiliriz. Bu ifade hızlıca geçilmiştir. Zaten onun kendisi de hızlılığı çağrıştırmaktadır. Çünkü surenin tamamı da bu türden bir hızlılığı ve korkuyu telkin etmektedir. Korku dolu kalplerdeki bu titreyiş, nabzın hızlı atışıyla paralellik arz etmektedir. Akışın tüm hareketlerinde, tüm işaretlerinde ve her mesajında bu uyum göze çarpmaktadır.

     Bundan sonra surenin akışı ve vurgusu yeni gelen bölümdeki hikâyelerin havası ile uyum sağlasın diye biraz yumuşamaktadır. Burada Hz. Musa (AS) ile Firavun arasında geçen olaylar ve bu zorba adamın azdığında ne tür bir sona hazırlandığı, nasıl bir sonla karşılaştığı dile getirilmektedir.

هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى:إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى:اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى:فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَى أَن تَزَكَّى:وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى:فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى:فَكَذَّبَ وَعَصَى:ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى:فَحَشَرَفَنَادَى:فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَى:فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى:إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَى:

     15-) “Musa’nın haberi sana geldi mi?”

     16-) “Tiva’da, kutsal bir vadide, Rabbi ona şöyle hitap etmişti:”

     17-) “Firavuna git çünkü o azdı.”

     18-) “Ona de ki: Arınmağa niyetin var mı?”

     19-) “Rabbine giden yolu göstereyim ki O’na saygı duyup korkasın.”

     20-) “Bunun üzerine ona en büyük mucizeyi gösterdi.”

     21-) “Fakat o Musa’yı yalanladı, karşı geldi.”

     22-) “Sonra sırtını döndü; çalışmağa koyuldu.”

     23-) “Adamlarını toplayıp seslendi:”

     24-) “Sizin en yüce Rabbiniz benim” dedi.”

     25-) “Allah bunun üzerine onu dünya ve ahiret azabına uğrattı.”

     26-) “Doğrusu bunda Allah’tan korkan kimseye ders vardır.”

     Hz. Musa (AS)’ın kıssası Kur’an’da en çok ve en detaylı biçimde geçen bir kıssadır. Daha önce birçok surede geçmiştir. Çeşitli halkalar yer almış ve bunlar çeşitli üsluplarla ortaya konmuştur. Bu halkaların ve üslupların her biri içinde yer aldıkları surelerin akışı ile uyum sağlamış ve Kur’an’ın kıssaları sergileme ve aktarma metoduna bağlı olarak anlatım içindeki amaca ve hedefe doğrudan katkıda bulunmuşlardır.

     Burada Hz. Musa (AS)’ın kıssası özlü bir şekilde ve hızlı bir anlatımla verilmektedir. Hz. Musa (AS)’a kutsal vadide seslenilmesinden Firavun’un cezalandırılmasına kadar geçen olaylara kısaca yer verilmektedir. Bu dünyadaki cezalandırılmasının yanında ahiretteki cezalandırılmasından da söz edilmektedir. Böylece surenin asıl konusu ile yani ahiret gerçeği ile bütünleşmektedir. Hikâyenin bu uzun zaman dilimi içinde gerçekleşen bölümü birkaç kısa ayette hızlı bir anlatımla verilmektedir ki surenin yapısına ve ana konusuna uyum sağlasın.

     Hızlı bir anlatımla geçilen bu kısa ayetler hikâyenin değişik yönlerini ve sahnelerini içermektedir.

     Bölüm Hz. Peygamber (SAV)’e yöneltilen bir soru ile başlamaktadır:

     “Musa’nın haberi sana geldi mi?”

     Bu kalpleri ve algıları uyanık tutarak hikâyeyi dinlemeye hazırlamak için sorulmuş bir sorudur.

     Ayrıca belirttiği hikâyeyi ana hatlarıyla sergilemeye başlamaktadır. Böylece onun gerçekliğini telkin ederek onun yaşanmış gerçek bir olay olduğuna işaret etmektedir. Önce seslenme ve çağırma sahnesiyle başlamaktadır: “Hani Rabbi ona kutsal bir vadi olan Tuva’da şöyle seslenmişti.” Tuva tercih edilen görüşe göre vadinin adıdır. Burası Hicaz’ın kuzeyindeki, Medyen bölgesine göre Tur dağının sağ tarafıdır.

     Seslenme anı gerçekten dehşet verici, yüce bir andır. Ayrıca insanı hayretler içinde bırakmaktadır. Yüce Allah’ın bizzat kendisinin kullarından birine seslenmesi gerçekten dehşet vericidir. İnsanların kullandıkları sözcüklerle anlatılamaz. Bu yüce ilahlığın sırlarından olduğu gibi Allah’ın bu insana yerleştirdiği oluşumun sırlarından biridir de. İnsan bu sır ile o yüce çağrıyı algılayabilmektedir. Bu konuda söyleyebileceğimiz en son söz budur. İnsanın kavrayış ve akli donanımı bu konuda kendi başına bilgi elde etmek imkânına sahip değildir. Belirlenen çizgide durmalıdır. Allah bunu açıklayana kadar... İnsan Allah’ın bildirmesi ile bu sırlardan zevk alacaktır.

     Başka yerlerde kıssanın bu bölümünde Hz. Musa (AS) ile Rabbi arasında geçen bu diyalog hayli geniş anlatılmıştır. Burada ise olaylara kısaca değinilmekte ve hızlı dokunuşlara yer verilmektedir. Bu nedenle kutsal bir vadi olan Tuva’da seslenme söz konusu edildikten hemen sonra yüce Allah’ın Hz. Musa (AS)’a yönelik ilahi teklifine geçilmektedir:

     “Firavuna git çünkü o azdı. Ona de ki: Arınmağa niyetin var mı?”

     Azgınlık, olmaması ve devam etmemesi gereken kötü bir haldir. Tiksindirici bir iştir. Yeryüzünün düzenini bozar. Allah’ın rızasına aykırıdır. O’nun hoşnutsuzluğuna yol açar. Bu azgınlığı önlemek için yüce Allah seçkin kullarından birini seçip görevlendirerek devreye sokmaktadır. Amaç bu kötülüğü durdurmak, bu bozgunculuğu engellemek ve bu azgınlığı durdurmaktır. Bu gerçekten çok tiksindirici bir iştir. Bu nedenle yüce Allah bizzat kendisi kullarından birine hitap ederek bu azgın adama gitmesini, onu bu işten vazgeçirmesini istemektedir. Böylece hem dünya hem ahiret cezasına çarptırılmadan Allah onun tüm mazeretlerini de ortadan kaldırmaktadır.

     “Firavuna git. Çünkü o azdı.”

     Sonra yüce Allah elçisine, bu azgın adama sevimli bir üslup ve gönülleri etkisi altına alan bir hitapla nasıl sesleneceğini öğretmektedir. Olur ki vazgeçer. Allah’ın gazabından ve cezasından korunur:

     “Ona de ki: Arınmağa niyetin var mı? Rabbine giden yolu göstereyim ki O’na saygı duyup korkasın.”

     Sana Rabbinin yolunu göstereyim mi? Eğer sen Rabbini tanırsan O’nun korkusunu kalbinde hissedersin. İnsan Rabbinden uzaklaşmadığı sürece kesinlikle azgınlaşamaz, isyana kalkışamaz, Rabbine götüren yolu şaşırmadığı sürece kalbi katılaşmaz ve bozulmaz. Orada azgınlık ve inat barınmaz.

     Sesleniş ve davet sahnesinde bunlar vardı. Bunun hemen ardından yüzleşme ve mesajı iletme sahnesi yer almaktadır. Surenin akışı mesajı iletme sahnesinde bunları tekrar dile getirmez. Çünkü bunlar sergilenmiştir. Bu sebepten sesleniş sahnesinden sonrasını atlayarak yüzleşme sahnesinde mesajın metnini kısa tutmaktadır. Ardından perde kapanarak görüşmeden sonra açılmaktadır.

     “Bunun üzerine ona en büyük mucizeyi gösterdi. Fakat o Musa’yı yalanladı, karşı geldi.”

     Hz. Musa iletmekle yükümlü olduğu mesajı Rabbinin kendisine telkin edip öğrettiği üslupla tebliğ etti. Fakat bu güzel, sevimli üslup dahi Rabbinin bilgisinden, marifetinden tamamen uzaklaşmış azgının kalbini yumuşatamadı. Bunun üzerine Hz. Musa (AS) ona büyük mucizeyi gösterdi. Kur’an’ın başka yerlerinde geçtiği gibi ona yılana dönüşen asa ve bembeyaz el mucizelerini gösterdi: “Fakat o yalanladı ve karşı geldi.” Böylece yalanlama ve karşı gelme eylemi ile görüşme ve mesajı iletme sahnesi kısa ve özlü bir şekilde sona erdi.

     Şimdi başka bir sahneye geçilmektedir. Bu sahne de Firavun Hz. Musa (AS)’a tavır koymakta ve büyü ile gerçek arasında bir mücadeleye girişmeleri için büyücüleri toplamakla uğraşmaktadır. Çünkü burada o Hakka ve doğru yola teslim olmayı kendine yedirememektedir.

     “Sonra sırtını döndü, çalışmaya koyuldu. Adamlarını toplayıp seslendi: “Sizin en yüce Rabbiniz benim” dedi.”

     Surenin akışı içinde bu azgın ve inkârcı adamın sözü hemen verilmektedir. Çalışması, büyücüleri toplaması ve bunların detaylarına ilişkin çabası kısaca geçilmektedir. Dönüp gitmiş, tuzağa ve çalışmaya koyulmuştur. Sihirbazları ve kitleleri toplamış, ardından gurur ve cahillik dolu, azgınlık ve taşkınlıkla yoğrulmuş sözünü söyleyivermiştir:

     “Ben sizin en yüce Rabbinizim.”

     Bu azgın iktidar sahibi, halkının cahilliğinden, kendisine boyun eğişinden ve bağlanışından destek olarak bu sözü söyleyebilmiştir. Zalim iktidar sahiplerini, kitlelerin cahilliği, zilleti, itaati ve bağlılığı kadar hiçbir şey aldatamaz. Aslında bunlar bir kişiden başka bir şey değildir. Gerçekte ne bir güçleri, ne de bir otoriteleri vardır. Ancak cahil ve itaatkâr kitleler eğilirse onlar da sırtlarına binerler. Onlar boyunlarını uzatır zalimler de onların yularından tutarlar. Kitleler başlarını eğer, tağutlar da onların üzerlerine çıkarlar. İzzet ve onura ilişkin haklarından vazgeçerler. Sonuçta bu azınlığı azdırırlar.

     Kitleler bunu bir taraftan aldandıkları için bir taraftan da korktukları için böyle yaparlar. Bu korku ise kuruntudan başka kaynağı olmayan bir korkudur. Sadece bir tek şahıstan ibaret olan zalim iktidar sahibinin binlerce, milyonlarca insandan daha güçlü olması mümkün değildir. Yeter ki bu binler ve milyonlar, insanlıklarının, onurlarının, şereflerinin ve özgürlüklerinin bilincinde olsunlar. Aslında bu binlerin içindeki tek bir fert, kuvvet açısından azgın iktidar sahibine denktir. Fakat zalim iktidar sahibi onu aldatır. Kendisine sahip olduğu imajını verir. Onurlu bir toplulukta herhangi bir ferdin azgınlaşması mümkün değildir. Rabbini tanıyan, O’na iman eden, bilinçli, iyi bir topluluğun içinde bir ferdin zorbalık yapması asla mümkün değildir. Ayrıca kendilerine zarar verme ve yol gösterme imkânına sahip olmayan, Allah’ın yarattıklarından birine kulluk yapmayı reddeden bir topluluk içinde bir kişinin azgınlaşması mümkün değildir.

     Firavun, toplumunun cahilliğinden, zilletinden, kalplerinin imandan uzaklaşmasından cesaret alarak bu çirkinliğin ve kâfirliğin sembolü olan sözü söyleme cesaretini bulmuştur. “Ben sizin en yüce Rabbinizim.” O,hiçbir şeye gücü yetmeyen zayıf bir yaratık olduğunu bilen, küçücük bir sineğin aldığına bile engel olamayacağını gören, inanmış, bilinçli ve onurlu bir toplum karşısında olsaydı asla böyle diyemezdi.

     Bu hayâsızca büyüklük taslama ve küstahça azgınlaşmadan sonra karşı konulmaz kuvvet harekete geçmiştir.

      “Allah bunun üzerine onu dünya ve ahiret azabına uğrattı.”

     Burada ahiret cezası dünya cezasından önce yer almaktadır. Zira ahiretin cezası daha şiddetli ve daha süreklidir. Azgın iktidar sahiplerini ve isyan edenleri bütün şiddeti ve sonsuzluğu ile yakalayacak olan gerçek ceza budur çünkü. Ayrıca burada surenin akışı içinde en uygun gelecek ceza da budur. Çünkü burada surenin kendisinden söz ettiği ve ana konusu haline getirdiği mesele ahirettir. Ayrıca ahiret cezası manevi yönden ana konu ve temel gerçekle uyum sağlamasının yanında söz dizimi açısından kafiyedeki musiki tonuna da en uygun düşen ifadedir.

     Dünyanın cezası da şiddetli ve acımasız olmuştur. Ondan daha şiddetli ve daha katı olan ahiretin cezası nasıl olurdu acaba? Firavun atalarından gelen köklü bir şerefe, güç ve otoriteye sahipti ve o buna rağmen böyle cezalandırılmıştı. Öyle ise mesajı yalanlayan diğerlerinin hali nice olacaktı. İslam’ın mesajına karşı duran bu müşriklerin durumu ne olacaktı?

     “Doğrusu bunda Allah’tan korkan kimseye ders vardır.”

     Rabbini tanıyan ve O’ndan korkan müminler, Firavun olayında anlatılmak istenen ibretleri kavrayabilir. Kalbi takva ile tanışmayan insana gelince onunla ibret arasında bir engel vardır. Onunla öğüt arasında bir perde vardır. Bu hali akıbetiyle yüz yüze gelene kadar devam eder. Allah onu hem ahirèt, hem dünya cezasına çarptırıncaya kadar sürer. Herkesin kolaylaştırılmış bir yolu, kolaylaştırılmış bir akıbeti vardır. İbret almak ise Allah’tan korkanlara mahsustur.

     Kendi güçlerine güvenerek azgınlaşan bu zalimlerin akıbetlerine ilişkin açıklamadan sonra tıpkı onlar gibi kendi güçleri ile böbürlenen müşriklere dönmektedir. Onları büyük yaratılış mucizeleri ile karşı karşıya getiriyor. Evrende yer alan bu olağanüstü manzaralar insanların gücü ile kıyaslandığında gerçekten insan gücünün bir hiç olduğu ortaya çıkmaktadır.

أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمِ السَّمَاء بَنَاهَا:رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا:وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا:وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا:أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءهَا وَمَرْعَاهَا:وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا:مَتَاعاً لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ:

     27-) “Ey inkârcılar! Sizi yaratmak mı daha zordur, yoksa göğü yaratmak mı?”

     28-) “Ki Allah onu bina edip yükseltmiş ve ona şekil vermiştir.”

     29-) “Gecesini karanlık yapmıştır. Gündüzünü aydınlatmıştır.”

     30-) “Ardından yeri düzenlemiştir.”

     31-) “Suyunu ondan çıkarmış ve otlak yer meydana getirmiştir.”

     32-) “Dağları yerleştirmiştir.”

     33-) “Bunları sizin ve hayvanların geçinmesi için yapmıştır.”

     Bu bölüm, tartışma götürmeyecek biçimde tek cevabı bulunan bir soru ile başlıyor. “Ey inkârcılar! Sizi yaratmak mı daha zordur, yoksa göğü yaratmak mı?” Göğü! Bir şey söylemeye ve tartışmaya gerek yok! Öyleyse gök sizden daha büyük bir yapıya sahip olduğu ve onu yaratan da ondan daha çok güçlü olduğuna göre sizi kendi gücünüze güvenmeye iten sebep nedir? İşte sorunun mesajlarından biri budur. Bir yönü daha var. Bu da şudur: Dirilişinizi zor görmenize yol açan nedir? Hâlbuki O göğü yaratmıştır. Gök ise, sizden daha zor bir şeydir. Dirilişiniz sizin tekrar yaratılmanızdır. Sizden daha önemli ve daha zor olan göğü yaratan, sizi haydi haydi yaratabilir. Çünkü bu diğerine göre daha kolaydır.

     Bu göğü yaratmak hiç şüphesiz daha zordur. “Allah onu kurmuştur.” Yaratma, kuvveti ve durdurmayı bütünleştirmeyi ifade eder. Gök de aynen bunun gibi bütünleşmiş durumdadır. Yıldızların ve hareket sistemlerinden dışarı çıkmamakta, dökülüp yıkılmamaktadır. Öyle ise o sağlam, köklü ve parçaları birbirine kenetlenmiş bir yapıdır.

     “Ki Allah onu bina edip yükseltmiş ve ona şekil vermiştir.” Ayet-i kerimede geçen “semk” kavramı her şeyin boyu ve yüksekliği anlamına gelir. Gök, bir uyum içinde kenetlenmiş haliyle yükseltilmiştir. İşte düzenlemede budur: “Ona şekil verdi:” Basiretini ve düşünme yeteneğini kaybetmemiş bir insan bu sınırsız ahenge rahatlıkla tanıklık eder. Bu korkunç büyüklükteki cisimlerin kenetlenmesi, etkileri ve etkilenmeleri arasında uyumun gerçek yasalarını öğrenmek bu ifadelerin anlamını genişletmekte, bu olağanüstü gerçeğin alanını, sınırsızlaştırmaktadır. İnsanlar kendi bilgileri ile şu anda bu yasaların ancak küçük bir kısmını anlayabilmişler ve onların karşısında hayrete kapılmışlardır. Dehşete düşmüş, endişeye kapılmışlardır. Onları evirip, çeviren, planlayıp düzenleyen büyük bir kuvvetin varlığını kabul etmeden onları açıklamaktan aciz düşmüşlerdir. İnsan hiçbir dine inanmasa dahi onları yönlendiren bir kuvveti kabul etmekten başka çıkar yol bulamaz!

      “Gecesini karanlık yapmıştır. Gündüzünü aydınlatmıştır.”

     İfadede hem ses tonu hem de mana yönünden bir sertlik bulunmakta ve bu, güç ve sertlikten söz eden konu ile bütünlük arz etmektedir. Ayet-i kerimede geçen “ağtaşa leyleha” gecesini kararttı, “ahraca duhaha” da gündüzünü aydınlattı demektir. Fakat burada kelimeler surenin akışı ile uyum sağlayacak şekilde seçilmiştir. Karanlık ve aydınlık halleri, gecede ve gündüzün ilk saatleri olan kuşlukta birbirlerini izlemektedir. Bu herkesin gördüğü bir gerçektir. Her kalp ondan etkilenir. İnsan bu olayların sürekli tekrar edilmesi ve alışkanlık yapması sonucu bu canlılığı göremeyebilir. Fakat Kur’an duyguları ona yöneltmekle canlılığını tekrar geri getirmektedir. Bu olay sürekli olarak yenidir. Her gün yenilenmektedir. Ona beslenilen duygu ve onun etkisiyle oluşan tepki de sürekli yenilenmektedir. Bunların gerisindeki değişmez yasalar ise aynı büyüklükte ve aynı inceliktedir. Kendilerini tanıyanları korkuya ve dehşete düşürmektedir. Bu konuya ilişkin bilgi genişledikçe tanımanın çapı büyüdükçe bu gerçeğin kalpler üzerindeki etkisi ve tesiri daha da kökleşecektir.

     “Ardından yeri düzenlemiştir. Suyunu ondan çıkarmış ve otlak yer meydana getirmiştir. Dağları yerleştirmiştir”

     Ayet-i kerimede geçen “dahf” kavramı yerin düzenlenmesi ve kabuğunun düzleştirilmesidir. Üzerinin yürümeye uygun hale getirilmesi, bitkilerin yeşermesine müsait bir toprağın üzerinde oluşturulmasıdır. Dağların salıverilmesi yer kabuğunun düzene kavuşması ve sıcaklık derecesinin hayata elverişli olan bu normal hale düşmesi sonucudur. Yüce Allah yerden suyunu çıkarmıştır. İster bu kaynaklardan fışkıran su olsun, isterse gökten inen yağmur suyu olsun fark etmez. Zira yağmur suyu da aslında yerin kendi suyudur. Önce buharlaşmış, sonra yağmur şeklinde tekrar yere inmiştir. Ayrıca yerden otlaklar çıkaran da O’dur. Burada mera hem insanların, hem de hayvanların yediği bitkileri ifade etmektedir. Canlıların yaşamları ya doğrudan ya da dolaylı olarak ona bağlıdır.

     Bunların hepsi göğün yapılmasından, gecenin karartılmasından ve gündüzün aydınlatılmasından sonra olmuştur. Modern astronomi teorileri de Kur’an’ın bu hükmünün anlamına yakın bulunmaktadır. Bu teorilere göre yeryüzü düzeltilmeden, ekine elverişli hale getirilemeden ve yerkabuğu üzerindeki yükseklikler ve düzlükler ile istikrara kavuşmadan yüz milyonlarca sene önce dünya düzeni devam edip durmuş, gece ile gündüz birbirini izlemiştir.

     Kur’an-ı Kerim tüm bunların amacını da açıklıyor: “Bunları sizin ve hayvanların geçinmesi için yapmıştır.” Böylece insanlara bir yönden Allah’ın yüce tedbirini hatırlatmış öbür yandan Allah’ın, mülkündeki yüce takdirine parmak basmıştır. Çünkü göğün bu şekilde kurulması ve yeryüzünün bu şekilde düzenlenmesi de tesadüf olarak rast gele olmamıştır. Her şey bir plana göre gelişmiştir. Yeryüzünde halifelik görevini üstlenecek insanın hesabı yapılmıştır. Çünkü insanın varlığı, gelişmesi ve ilerlemesi bu evrenin içinde özellikle güneş sistemi içinde daha özel bir anlam ile yeryüzünde uygun şartlara bağlıdır.

     Kur’an-ı Kerim gerçeğin temeline ilişkin özlü, mesaj yüklü derin anlamlı işaret metoduna bağlı olarak bu yaşamaya uygun şartların birkaçını hatırlatmaktadır. Bunlar; göklerin kurulması, gecenin karartılması, gündüzün aydınlatılması, yerin düzeltilmesi, suyunun ve merasının çıkarılması ve dağlarının salınmasıdır. Tüm bunlar, insanlar ve onların hayvanları için yapılmıştır. Bu ise herkese açık bulunan ilahi tedbir ve takdirin gerçek manzaralarından bazılarına parmak basan bir işarettir. Gözle görülen bu manzaralarla her çevrede yaşayan her insana hitap edilebilir. Bu konuda bilgi ve kültür derecesinin bir düzeyine ulaşmaya ihtiyaç yoktur. Nerede olursa olsun, insanın bu konudaki payı hak ettiğinden fazladır. İşte bu nedenle Kur’an tüm devrelerdeki ve her zaman dilimindeki bütün insanoğluna seslenerek hitabını genelleştirmektedir.

     Bu düzeyin ötesinde söz konusu büyük gerçeğin daha başka boyutları ve ufukları vardır. Bu koca evrenin özündeki takdir ve tedbir gerçeğine, bu evrenin açıkça haykırdığı tesadüfün ve gelişi güzelliğin bu işleyişten tamamen uzak olduğu gerçeğine işaret edilmektedir. Zira tesadüfün doğası bunca hayret verici uygunlukların bir araya gelmelerini imkânsızlaştırmaktadır.

     Dünyanın da kendisine bağlı olduğu güneş sisteminin oluşumundaki uygunluktan başlayan bu uyum ve ahenk yüz milyonlarca yıldız kümesinin içinde gerçekten nadir rastlanan bir düzene sahiptir. Dünya da güneş sistemi içindeki yeri ve konumu açısından gezegenler içinde eşsiz bir yapıya sahiptir. İşte bu eşsiz yapı dünyayı insan hayatı için elverişli kılmaktadır. Şu ana kadar insanlar binlerle ifade edilen, bu zorunlu uygunlukların herhangi bir gezegende buluştuğunu öğrenebilmiş değiller!

     “Hayat şartları bu gezgende bütünüyle gerçekleşmiştir. Uygun bir hacim normal bir uzaklık, maddenin elementlerinin hayatın hareketine elverişli bir oranda buluşup oluşması.

     Uygun bir hacmin bulunması gerekmektedir. Zira gezegenin etrafını kuşatan hava atmosferinin orada kalması ondaki çekim gücüne bağlıdır.

     Normal bir uzaklığın olması da şarttır. Zira güneşe yakın olan kütleler çok sıcaktır. Cisimler orada bütünlüklerini ve bağlarını koruyamazlar. Güneşe uzak olan kütleler ise çok soğuktur. Cisimler oraya giremezler.

     Ayrıca hayatın hareketine ve şartlarına uygun bir biçimde elementlerin belli bir oranda buluşup oluşumlar meydana getirmesi de zorunludur. Zira bu belli oranda bitkinin yetişmesi ve buna bağlı olarak da hayatın meydana gelmesi için kaçınılmaz bir şarttır.

     Dünyanın konumu hayat için vazgeçilmez olan bu şartların hepsini kendisine toplayan konumların en müsait olanıdır. Şu ana kadar tanıyabildiğimiz ve başka şeklini öğrenemediğimiz tüm şartları burada bir arada bulunmaktadır.”

     Bu koca evrenin özündeki tedbir ve takdir gerçeğine, yaradılışında ve evirilip çevrilmesinde insanın konumunun hesaba katılması gerçeğine dikkat çekilmesi insanın kalbini ve aklını ahiret gerçeğine, oradaki hesaba çekilme ve karşılık görme gerçeklerine güven ve teslimiyetle çevirmektedir. Evrenin yaradılışı ve insanın yaradılışı gerçekten böyle olup bunların bütünü ile tamamlanmaması ve karşılıklarını bulmaması mümkün değildir. Bu düzenin ve bu sistemin fani dünyadaki bu kısa hayat döneminin sona ermesiyle noktalanması mümkün değildir. Kötülüğün, zalimlerin ve batılın bu yeryüzünde bütün cinayetleriyle çekip gitmesi, iyiliğin, adaletin ve hakkın bu dünyada onca haksızlıklara uğrayarak geçip gitmesi sağduyu ile izah edilemez. Böyle bir ihtimal doğası itibariyle koca evrenin özündeki apaçık takdir ve tedbirin tabiatına aykırıdır. İşte bu bölümde surenin akışı içinde kendisine temas edilen bu gerçek suredeki ana konuyu oluşturan ahiret gerçeği ile bütünleşmektedir. Kalplerde ve akıllarda bu gerçeğe bir giriş niteliğini kazanmaktadır. Ve hemen ardından tam yerinde ve zamanında “Büyük Baskın” gerçeği yer almaktadır.

فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُالْكُبْرَى:يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَى:وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَى:فَأَمَّا مَن طَغَى:وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا:فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى:وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى:فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى:

     34-) “Her şeyi bastıran o büyük felaket geldiği zaman.”

     35-) “O gün insan, neyin peşinde koşmuş olduğunu hatırlar.”

     36-) “Gören kimseler için cehennem ortaya çıkarılmıştır.”

     37-) “Artık kim azmışsa.”

     38-) “Ve şu yakın hayatı yeğlemişse.”

     39-) “Onun barınağa cehennemdir.”

     40-) “Ancak kim Rabbinin huzurunda durup hesap vermekten korkmuş ve nefsini kötü heveslerden menetmişse.”

     41-) “Onun barınağı da cennettir.”

     Şüphesiz dünya hayatı bir yararlanmadır. Bütün evrenle, hayatın ve insanın yaratılması ile irtibatı bulunan tedbirin gereği olarak dikkatle ve sağlam biçimde takdir edilen bir yararlanma. Fakat sadece bir yararlanmadır. Zamanı geldiğinde sona erecek bir yararlanma. Büyük baskın gelip çattığında her şeyin üzerini kuşatır. Her şeyin üzerini kapatır. Tüm geçici nimetlerin üzerini örter. Sağlam, takdir edilmiş düzenlenmiş evreni kuşatır. Kurulan göğü, düzeltilen yeri, salınan dağları, canlıları ve hayatı tümüyle avucuna alır. Var olan her şeyin konumunu ve akıbetini belirler. Çünkü O,bunların hepsinden büyüktür. Bunların hepsini kuşatır ve bastırır.

     İşte o zaman insan yaptığını hatırlar. Çabasını hatırlar ve gözlerinin önüne getirir. Hayatın olaylarının ve uğraşlarının kendisini gaflete düşürdüğünü ahireti unuttuğunu anlar. Hatırlar ve gözlerinin önüne getirir ama hatırlama, gözlerinin önüne getirmenin hayıflanma ve pişmanlıktan başka işe yaramadığı bir zamanda. Artık bunun ötesindeki azabı ve felaketi düşünmekten başka çaresinin kalmadığı bir sırada.

     “Gören kimseler için cehennem ortaya çıkarılmıştır.”

     Cehennem görenlerin karşılaşacağı apaçık ve ortada olan bir gerçekliktir. “Ortaya çıkarılır.” cümlesiyle daha da sertleştirilmektedir. Hem mana yönünden hem de ses tonu yönünden. Ayrıca sahneyi tüm gözlerin önünde canlandırma açısından.

     Burada insanların sonları ve akıbetleri değişmekte ve ilk yaratılıştaki tedbirin ve takdirin amacı ortaya çıkmaktadır.

     “Artık kim azmışsa ve şu yakın hayatı yeğlemişse, onun barınağı cehennemdir.”

     Ayet-i kerimede geçen “tuğyan” kavramı normal anlamından daha kapsamlı bir mana ifade etmektedir burada. Bu hakkı ve hidayeti aşıp geçen her kişinin vasfıdır. Alanı güç ve otorite sahibi olan zalim iktidar sahiplerini içermekten daha geniştir. Burada tuğyan, hidayetin sınırını aşan, dünya hayatını tercih eden, onu ahiretin önüne geçiren, yalnız dünyaya çalışan, ahiret için hiçbir hesabı olmayan her insanı kapsamaktadır. Ahiret kriteri, insanın elindeki ve vicdanındaki ölçüleri değerlendiren tek ölçüdür. Ahiret hesabı bir kenara itildiğinde veya dünya hayatı ona tercih edildiğinde elindeki bütün ölçüler altüst olur. Ölçüsündeki bütün değerlerin düzeni bozulur. Hayatındaki vicdani ve ahlaki tüm ilkeler ve prensipler yıkılır. Azgın, isyankâr, haddini aşan bir insan konumuna düşer.

     İşte bu adamın “Onun barınağı cehennemdir” ortaya çıkarılmış, yaklaştırılmış, gözler önüne getirilmiş her hali ile dehşet verici cehennem. Büyük baskın günü!

     “Ancak kim Rabbinin huzurunda durup hesap vermekten korkmuş ve nefsini kötü heveslerden men etmişse, onun barınağı da cennettir.”

     Rabbinin huzuruna çıkarılma endişesi taşıyan günaha yönelemez. Beşeri zaafının baskısıyla ona yöneldiği zaman dahi bu yüce makamın endişesi onu hemen pişmanlığa, istiğfara ve tevbeye yöneltir. İtaat dairesinde hareket etmeye devam eder.

     Kişinin kendisini heva ve hevesten alıkoymasının yolu itaat dairesindeki noktada yoğunlaşmaktır. Çünkü heva ve heves her tür azgınlığın, zalimliğin, her tür haddi aşmanın ve her çeşit günahın itici gücüdür. Belanın esası ve kötülüğün kaynağıdır. İnsanın başına ne gelirse hevasından gelir. Cahilliğin tedavisi kolaydır. Fakat bilgiden sonraki heva heves, tedavisi için uzun zorlu bir mücadele gereken nefsin baş belasıdır.

     Allah korkusu, azgın isteklerin şiddetli saldırılarına karşı sağlam ve muhkem bir kale durumundadır. Heva ve hevesin saldırılarına karşı bu muhkem kaleden başkası ayakta duramaz. Bu nedenle Kur’an’ın ifadesi bunların her ikisini de bir ayette topluyor. Çünkü burada konuşan, nefsin hastalığını en iyi bilen yüce yaratıcı olan Allah’tır. Tedavisini de bilen O’dur. Girintilerini ve çıkıntılarını en iyi bilen de yalnız O’dur. Heva ve hevesinin nerede gizlendiğini, gizliliklerinin ve hareketlerinin nasıl koordine edildiğini bilir.

     Yüce Allah, insanı içinden taşkın arzuları hiç geçirmemekle yükümlü tutmuştur. Çünkü yüce Allah insanın buna gücünün yetmeyeceğini bilir. İnsanın heva ve hevesini serbest bırakmamasını, onu frenlemesini ve dizginini eline almasını istemiştir. Bu konuda korkudan destek almasını istemiştir. Ürpertici, ulu ve büyük olan Rabbinin huzuruna çıkarılma endişesidir bu. Bu çetin cihadına karşı ona cenneti ödül ve sığınak olarak vermiştir. “Onun barınağı da cennettir.” Böyledir çünkü yüce Allah bu cihadın büyüklüğünü bilir. İnsanın nefsini terbiye etmede, düzeltmede ve en yüce makama yükseltmedeki değerini takdir eder.

     Şüphesiz insan, bu alıkoyma, bu cihat, yükseliş ile insandır. Hiçbir insan doğasının gereği budur, yapısında bu vardır diye heva ve hevesini serbest bırakamaz. Nefsin cazibesine kapılarak alçalamaz. Çünkü insanın içine heva ve hevesin dürtülerinden etkilenme yeteneği veren Allah aynı zamanda heva ve hevesin dizginini tutma yeteneğini de vermiştir. Heva ve hevesi frenlemeyi, cazibesinden kurtulup yükselmeyi öneren de O’dur. İnsanın bu mücadelede başarı olarak çıkıp yükselmesi ve yücelmesi halinde ona mükafat ve sığınak olarak cenneti veren de O’dur.

     O insana yaraşır bir hürriyet var ki, bu yüce Allah’ın insanı onurlandırmasına uygun düşmektedir. Bu hürriyet heva ve hevesin etkilerine karşı üstün gelme, şehvetin esaretinden kurtulma, dengeli, ölçülü bir şekilde hareket edip seçebilme özgürlüğünü ve insani değerleri korumaya dayanır. Bir de hayvana yakışır hürriyet vardır. Bu da insanın heva ve hevesine karşı yenilgiye uğraması, şehvetine kulluk yapması, iradelerinin dizginini elinden kaçırmasıdır. Buna insanlığını yitiren, köleleştirmiş, köleliğine hürriyetten zayıf bir maske çeken kimseden başkası talip olmaz.

     Eşyanın haki katını en güzel biçimde değerlendiren İslam dininin kriterine göre alçalma ve yükselmenin en doğal seyri ve tabii süreci bu iki durumdur. Son olarak, surenin ürpertici, derin etkili ve çarpıcı son dokunuşu gelmektedir:

يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا:فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا:إِلَى رَبِّكَ مُنتَهَاهَا:إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُمَن يَخْشَاهَا:كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْضُحَاهَا:

     42-) “Ey Muhammed! Senden kıyametin ne zaman gelip çatacağını sorarlar.”

     43-) “Sen nerede, onun vaktini söylemek nerede?”

     44-) “Onun bilgisi Rabbine aittir.”

     45-) “Sen ancak, ondan korkacak olanları uyarırsın.”

     46-)“Onlar onu gördükleri zaman sanki dünyada bir akşam veya onun kuşluk vaktinden fazla kalmamış gibi olurlar.”

     Müşriklerin inatçı olanları Hz. Peygamber (SAV)’den kıyametin dehşeti ve olaylarına, oradaki hesaba çekilme ve yaptığının karşılığını görmeye ilişkin bir şey duyduklarında hemen “bu kıyamet ne zaman kopacak? Daha ne kadar var?” diye sorarlardı. Nitekim burada onların söyledikleri hikâye edilmektedir.

     “Ne zaman gelip çatacak?” Onların sorularına cevap şudur: “Sen nerede onun vaktini söylemek nerede?” Bu, kıyametin büyüklüğünü ve dehşetini çağrıştıran bir cevaptır. Bu sorunun saçma ve tutarsız olduğunu, çocuklaşmaktan ve haddini aşmaktan kaynaklandığını ortaya koymaktadır. İşte bak Hz. Peygamber (SAV)’e şöyle deniyor:   

     “Sen nerede onun vaktini söylemek nerede?” Kıyamet o kadar büyüktür ki ne sen ondan sormalısın ne de onun zamanı sana sorulmalıdır. Onun işi Rabbine havale edilmiştir. Sadece O bilir onu. O senin işin değildir. “Onun bilgisi Rabbine aittir.”

     Kıyametin işinin varacağı son merci O’dur. Onun zamanını da ancak O bilir. Oradaki her şeyi düzenleyen de O’dur.

     “Sen ancak ondan korkacak olanları uyarırsın.”

     Senin görevin budur. Senin sınırların da budur. Uyarmanın kendisine fayda verdiklerini onunla uyarmalısın. Kıyametin gerçek mahiyetini kalbinde hissedecek ondan yana endişe sahibi olacak ve onun için çalışacak olan da O’dur. Takdis edilmiş güce sahibine havale edilen zamanını bekleyecek olan da O’dur.

     Ardından kıyametin dehşetini ve büyüklüğünü duygularda ve düşüncelerdeki etkisiyle birlikte tasvir etmektedir. İnsanların duygularında ve değerlendirmelerinde ahireti dünya ile karşılaştırıyor.

     “Onlar onu gördükleri zaman sanki dünyada bir akşam veya onun kuşluk vaktinden fazla kalmamış gibi olurlar.”

     Onların bu halleri kıyametin onların vicdanları üzerindeki büyük etkisinden kaynaklanıyor. Bu dehşetin yanında dünya hayatı, ömürleri, olayları, nimetleri ve eşyası basitleştirmektedir. Bunları yaşayanların kalbinde bir günün belli bir bölümü akşamı ve sabahı gibi görünmektedir.

     İnsanların üzerinde çarpıştıkları ve tokuştukları bu dünya hayatı böylece dürülüp gidiyor. İnsanların kendisini tercih ettikleri ve uğrunda ahiretteki paylarını, nasiplerini unuttukları, onun uğrunda onca suçlar, günahlar ve zulümler işledikleri, bu hayat sona eriyor. Heva ve heveslerinin kendilerine egemen olduğu ve kendisi için yaşadıkları bu hayat, yaşayanların içlerinde dahi dürülüp gidiyor. Bizzat onlar da bu hayatın bir akşam veya sabah vaktinden öte bir şey olmadığını görüyorlar.

     İşte dünya hayatı budur kısadır. Tez gelip geçer. Basittir. Geçicidir. Değersizdir. Önemsizdir. Onlar sırf bir akşam veya sabah vakti için mi ahireti feda ediyorlar? Geçici bir ihtiras için mi karşılık ve sığınak olarak verilecek cenneti bir kenara itiyorlar?

     Şüphesiz bu büyük bir aptallıktır. Görebilen gözü, işitebilen kulağı olan hiçbir insanın işlemeye asla yanaşamayacağı bir aptallıktır!

KAYNAK : FİZİLAL-İ KUR’AN    SEYYİD KUTUB